HOOFDSTUK 2

Norah

‘Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria…’ zingt Gabrielle als een van de obers met een chocolade cupcake naar buiten komt gelopen. Bovenin de grote toef mintgroene botercrème steekt een klein kaarsje en ernaast spettert een flikkerster vrolijke vonkjes in het rond.
‘In de gloooo-ria…’ Karlijn begint ook mee te zingen en enthousiast in haar handen te klappen. Ze klinkt als een valse kraai, maar ik kan haar lef altijd wel waarderen.
Mijn vriendinnen trekken de aandacht van andere mensen op het terras naar onze tafel. Sommigen lachen, een aantal beginnen spontaan mee te klappen en anderen negeren het luide gezang dat van onze tafel komt. Een forse man aan het tafeltje achter ons begint zelfs op opera-achtige wijze mee te zingen, tot grote ergernis van zijn puberende dochter die beschaamd een hand voor haar gezicht slaat.
Ik begrijp hoe ze zich voelt, want ik voel me net zo ongemakkelijk.
Karlijn pakt mijn hand vast en beweegt hem in de lucht heen en weer. Ik rol met mijn ogen, zucht en gooi dan mijn andere arm ook maar omhoog tijdens de hieper-de-piep-hoera. Ik hou er niet zo van om in de belangstelling te staan en alle ogen op me gevestigd hebben, want ik weet nooit goed hoe ik me dan moet gedragen.
‘Ah, you guys, dat hadden jullie echt niet hoeven doen,’ zeg ik als de ober de cupcake voor mijn neus zet. Ik bedoel letterlijk dat ze dit niet hadden moeten doen, want ik wil hier helemaal niet zijn. Oké, ik moet toegeven dat het gezelliger is dan ik had verwacht, maar er staan nog tientallen cupcakes en cakepops op me te wachten als ik thuiskom, klaar om versierd te worden met een Paw Patrol-thema. Ik had ze net allemaal afgebakken en stond op het punt om een bamisoepje op het vuur te zetten, toen ik werd ontvoerd door mijn beste vriendinnen als verrassing voor mijn verjaardag.
‘Dit is je laatste jaar als twintiger,’ benadrukt Gabs, alsof ik daar niet al de hele dag pijnlijk van bewust ben. ‘Dat konden we niet zomaar voorbij laten gaan.’
‘En het werd tijd om eens buiten te komen,’ voegt Karlijn met een opgetrokken neus toe. ‘Het lijkt me niet gezond om de hele dag in dat kleine appartement te zitten.’
Ik glimlach wrang, omdat dit precies de reden is waarom ik me opsluit in dat kleine appartement. Karlijn woont in een halfvrijstaande woning in een vinexwijk – soortgelijk als het huis waarin ik met Mark samenwoonde – en Gabrielle woont in een superschattige gerenoveerde woonboerderij, een paar kilometer buiten de stad. Zij zijn niet in de steek gelaten door hun wederhelft en ik schaam me dat dit mij wel is overkomen. We zijn samen opgegroeid en zij zijn als geen ander op de hoogte van de doelen die ik in mijn leven wilde bereiken. Nu ik daar in faal en zij allebei niet, voel ik me een beetje de loser van de groep.
‘Ik kom elke dag buiten,’ ga ik tegen Karlijn in. Ik klink kattiger dan ik zou willen, maar dit onderwerp ligt gewoon gevoelig. ‘Ik werk, weet je nog?’
‘Natuurlijk.’ Karlijn glimlacht en knikt naar de cupcake die voor mijn neus staat. ‘We moeten je kaarsje nog uitblazen.’ Ze trekt de inmiddels uitgedoofde flikkerster uit de botercrème en legt hem op haar met saus en olie besmeurde bordje.
Mijn vriendinnen vonden het een goed idee om me te trakteren op een etentje in een all-you-can-eat tapasrestaurant, waar ik straks hoogstwaarschijnlijk ook nog een voedselvergiftiging van cadeau krijg. Die inktvis smaakte echt niet zoals het hoorde.
Karlijn legt haar open hand voor me op tafel en ik leg mijn hand erin. Datzelfde doet ze bij Gabrielle en Gabs en ik bij elkaar, waardoor we als een driehoek met elkaar verbonden zijn. Ik weet niet eens meer wie dit ooit heeft verzonnen, maar we doen dit al sinds we klein waren. We spreken alle drie een wens uit voor degene die jarig is – inclusief de jarige job – en daarna blazen we tegelijk in de richting van het kaarsje. De wens van degene die de vlam weet te doven is de wens die in vervulling zal gaan.
Aangezien ik degene ben die jarig is, mag ik vandaag beginnen. Daar hoef ik niet lang over na te denken, want er is slechts één ding dat ik op dit moment wil. ‘Ik wens een tweede kans.’ Karlijn fronst, dus knijp snel in Gabrielles hand. ‘Nu jij.’
‘Ik wens…’ zegt Gabrielle langzaam met een grote glimlach. ‘… dat je dit jaar een superlekkere kerel gaat ontmoeten.’
Ik weet nog net te voorkomen dat ik met mijn ogen rol en richt mijn blik op Karlijn, die als volgende aan de beurt is. Haar wenkbrauwen zijn nog steeds gefronst en ik weet dat ze wil vragen wat ik bedoel met mijn wens, maar daar heb ik nu geen zin in en dus doe ik alsof mijn neus bloedt. ‘Ik hoop dat jij me iets beters toewenst.’
Ze leunt naar achteren in haar stoel en kijkt me een paar seconden zwijgend aan, alsof ze diep moet nadenken over mijn lot voor het aankomende jaar. Karlijn neemt dit soort dingen altijd veel te serieus en het zou me niet verbazen als zij degene is die dit al die jaren geleden heeft bedacht. ‘Ik wens…’ Ze tuit haar lippen en knijpt haar ogen een beetje samen. ‘… dat je jezelf dit jaar gaat terugvinden.’
Mijn schouders zakken naar beneden, evenals mijn mondhoeken. ‘Nou, zeg…’ is het enige wat ik mompelend uit weet te brengen. Op de een of andere manier krijgt Karlijn het altijd voor elkaar om met dit soort dingen een steek onderwater uit te delen.
Ze haalt simpelweg haar schouders en knikt naar het kaarsje. ‘Zullen we blazen?’
‘Drie, twee, één…’ telt Gabrielle af, waarna we allemaal in de richting van het kaarsje blazen.
Ik doe extra hard mijn best, omdat ik niet wil dat Karlijn met haar bullshit-wens wint, maar heb uiteindelijk geen idee wiens adem ervoor zorgt dat de vlam dooft en er een klein rooksliertje omhoogstijgt.
‘Dus, vertel,’ zegt Karlijn al, nog voordat ik de kans krijg om weer in te ademen. ‘Een tweede kans?’
Ik trek het kaarsje uit de botercrème en stop het plastic onderkantje in mijn mond om de rest van de botercrème eraf te likken. ‘Ik ben weer met Mark aan het appen,’ vertel ik achteloos, zonder mijn vriendinnen aan te kijken. Ik doe net alsof ik de cupcake reuze interessant vind. ‘Zal ik ‘m in drie stukken snijden?’ vraag ik, terwijl ik het mes pak dat naast mijn bord ligt.
‘Hallo?!’ roept Karlijn en als ik opkijk zie ik dat ze me opgetrokken wenkbrauwen naar me kijkt. ‘Hoezo je bent met Mark aan het appen? Wat betekent dat?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Geen idee. We appen gewoon.’
‘Waarover?’ vraagt Gabrielle.
‘Gewoon. Weet ik veel.’ Ik rol met mijn ogen en heb spijt dat ik dit onderwerp zelf ter sprake heb gebracht. Het is iets dat ik graag met mijn vriendinnen wil delen, maar het is alleen jammer dat ze niet reageren zoals ik zou willen. ‘We zijn niet terug bij elkaar of zo, maar… nou, we hebben contact.’
‘Zou je hem serieus terug willen?’ vraagt Gabrielle, waarin ze haar oordeel niet onder stoelen of banken steekt. ‘Na alles wat hij je heeft geflikt?’
Ik zucht. ‘Hij heeft me niks geflikt, Gabs. Hij heeft het uitgemaakt, that’s all. Mensen maken fouten en volwassen mensen vergeven anderen hun misstappen.’
‘O wauw.’ Karlijn gooit een lachje eruit en schudt haar hoofd. ‘Je bent dan misschien een jaartje ouder, maar absoluut niet wijzer.’
Ik sla mijn armen over elkaar. ‘En wat wil je daar mee zeggen?’
‘We hebben nog een cadeautje voor je!’ roept Gabs snel en ze begint wat te rommelen in haar handtas.
Karlijn en ik houden een kleine staarwedstrijd en ik weet dat ze me laat winnen omdat het mijn verjaardag is. Op iedere andere dag was er nu een discussie losgebarsten en had ze me overgoten met redenen waarom Mark en ik niet bij elkaar passen. Ik weet niet waarom, maar sinds het uit is heeft Karlijn een hekel aan hem.
‘Ah, hier is het,’ roept Gabrielle als ze eindelijk heeft gevonden waar ze naar zocht. Ze trekt een doosje uit haar tas en legt het naast de cupcake neer, waarna ze wederom in haar tas graait en er een verfrommelde envelop uit tevoorschijn tovert. ‘Een kleinigheidje,’ zegt ze op samenzweerderige toon, als ze de envelop naar me toe schuift.
Ik kijk met gefronste wenkbrauwen van Gabrielle naar de envelop en het in knalroze papier verpakte doosje. ‘Maar…’ Ik schud mijn hoofd en parkeer de onenigheid die ik net nog met Karlijn had. Het is al too much dat ze me trakteren op dit etentje, maar dat ze me ook nog een cadeau hebben gekocht had ik echt niet verwacht. ‘Dat hadden jullie echt niet hoeven doen,’ zeg ik met een ongemakkelijke glimlach.
Karlijn was vijf maanden geleden jarig en ik heb me voor die avond afgemeld met een slap excuus, omdat ik het niet kon opbrengen om de deur uit te gaan. Het was de eerste keer in vijfentwintig jaar dat ik haar verjaardag heb gemist. Ik voelde me daar al schuldig over, maar na vanavond voel ik me de slechtste vriendin ooit.
‘Maak het eerst maar open,’ zegt Karlijn met een knipoog. Ook zij lijkt onze kleine woordenwisseling naast zich neer te hebben gelegd. ‘Misschien vind je het cadeau vreselijk.’
‘Pff, onzin.’ Gabrielle veegt haar opmerking van tafel met een zwaai van haar hand. ‘Wie vindt het nou niet leuk om zoiets te krijgen?’
Mijn nieuwsgierigheid is gewekt, dus ik pak de envelop en vouw de flap omhoog. In de envelop zit een grappige kaart van een klein varkentje met een feestmuts en als ik de kaart openvouw vallen er tot mijn verbazing twee biljetten van vijftig euro uit. Eentje valt op de tafel voor mijn neus en eentje dwarrelt erlangs, waarna het op de grond belandt. Mijn mond valt open en ik kijk geschokt naar mijn vriendinnen.
‘Voor je bedrijf,’ licht Karlijn toe. ‘We wilden eigenlijk iets van bakspullen voor je kopen, maar ik wist niet wat je nodig had en daarom geven we je geld. Maar je moet er wel iets van kopen voor je bedrijf!’
Ik bijt op mijn lip en voel dat er zich een brok in mijn keel begint te vormen door dit veel te lieve gebaar. Dit heb ik helemaal niet verdiend. ‘Ik kan dit toch niet aannemen? Honderd euro…’ Ik leun opzij om het gevallen biljet op te rapen en probeer in de tussentijd te bedenken hoe ik hier in godsnaam op moet reageren. ‘Het is echt veel te veel.’
‘Jawel, je neemt het wel aan,’ zegt Gabrielle op een strenge toon. ‘Het is van ons samen, net als dit etentje. En nogmaals, het is voor je bedrijf. We zijn allebei supertrots op hoe goed je het doet en we willen je een hart onder de riem steken.’
Ik slik. Die simpele woorden raken me, want ik wist helemaal niet dat ze trots op me waren. Voor mijn gevoel is er helemaal niets om trots op te zijn en daarnaast ben ik in de afgelopen tijd een vreselijke vriendin geweest, omdat ik veel te weinig tijd voor hen heb vrijgemaakt.
‘Je verdient het, Noor,’ zegt Karlijn met een bemoedigend knikje.
Gabrielle tikt met de puntjes van haar stilettonagels op het ingepakte doosje. ‘Dit is ook van ons samen. Niet voor je bedrijf, maar voor wanneer je een keer niet hoeft te werken en toe bent aan wat ontspanning.’
Ik besluit om niet verder in discussie te gaan over de twee briefjes van vijftig en stop ze terug in de kaart, die ik weer dichtklap en terug in de envelop wurm. De aangewakkerde emoties die hun gebaar teweegbrengen zorgen ervoor dat mijn handen een beetje trillen en mijn mondhoeken opkrullen in een nerveuze glimlach. ‘Jeetje,’ verzucht ik als ik het doosje vastpak en aan een van de plakbandjes op het roze inpakpapier begin te pulken.
‘Scheur gewoon open,’ stelt Gabrielle ongeduldig voor.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien er zowat twintig plakbandjes op het inpakpapier zitten en het beter is ingepakt dan een gesealde mascara van de Kruidvat. Ik weet uiteindelijk een klein stukje papier los te scheuren en een opening te creëren in het roze pantser, waardoor ik kan zien dat er een zwartkleurig doosje in verstopt is. Pas als ik meer van het papier heb verwijderd zie ik wat het is.
‘I-is dit…’ stamel ik.
‘Je eigen vibo!’ roept Karlijn, totaal niet beschaamde door wat ze over het terras blèrt. Letterlijk iedereen kan haar horen.
O mijn God. Het is echt een vibrator. Dat zag ik al meteen, maar ik wilde niet geloven dat mijn vriendinnen me daadwerkelijk zoiets cadeau zouden doen. Ik kijk met grote ogen naar Karlijn en dan naar Gabrielle. ‘Ik… Ik weet niet wat ik moet zeggen.’ Ik pers mijn lippen op elkaar en werp nog een blik op de verpakking. De foto van het ding dat erin zit vertelt me dat ie zwart is, met allerlei diamantjes aan de onderkant.
Karlijn probeert haar lach te verbergen door een slok van haar drankje te nemen, maar faalt daarin en spuugt de wijn bijna uit over de tafel. ‘Ik zei toch dat het niets voor Noor was.’
‘Je zult ons later bedanken,’ praat Gabrielle bloedserieus over haar opmerking heen. Ze leunt naar me toe en tikt met haar wijsvinger tegen het doosje in mijn hand. ‘Ik heb ‘m ook en ik kan je vertellen dat—'
‘Ieuw, grose, Gabs,’ onderbreek ik haar snel. ‘Dat soort dingen wil ik helemaal niet van je weten.’
‘Pff, stel je niet zo aan.’ Ze rolt met haar ogen. ‘Iedereen doet het hoor. Of ga je me nu wijsmaken dat jij in het afgelopen jaar geen enkele keer aan je trekken bent gekomen?’
Ik stoot een lachje uit en kijk dan weg, terwijl ik voel hoe mijn wangen alweer beginnen te gloeien. Dit soort dingen houd ik liever privé. Mijn (solo)seksleven gaat niemand iets aan en daarnaast heb ik niet bepaald iets om over op te scheppen. Het is voornamelijk saai en de frequentie ligt laag. Heel. Erg. Laag. Ik heb er geen tijd voor en eerlijk gezegd ook niet echt behoefte aan. Seks is iets dat ik heb met iemand van wie ik hou, niet zomaar met een random vreemde of met mezelf.
‘Oké, girl, wacht…’ Gabs trekt het doosje uit mijn handen en dat voelt als een opluchting, omdat ik nu niet meer degene ben die op het terras zit met een doosje waarop een vibrator is afgebeeld. Die opluchting duurt echter maar even, want Gabrielle haalt het ding uit de verpakking. ‘Ik heb ‘m al voor je opgeladen.’
Ik gooi een kort, hoog lachje eruit, sla mijn hand voor mijn mond en wijs met mijn andere hand naar het zwarte staafje in Gabrielles hand. ‘Wat een klein ding.’ Ik had echt verwacht dat dit soort dingen groter zouden zijn. Toen Karlijn zestien werd hebben we haar voor de grap een dildo cadeau gegeven, die we bovenop een door mij gebakken taart hadden gezet. Dat was zo’n grote, dikke vleeslul, echt een ranzig geval. Dit ding ziet er eerder schattig uit, vooral door de afwerking van de kleine, gekleurde steentjes aan de onderkant.
Gabrielle doet iets waardoor het zwarte staafje zacht begint te zoemen. ‘Voel,’ zegt ze en ze probeert mijn hand vast te pakken, die ik snel wegtrek.
‘Nee, doe normaal! We zitten midden op het terras,’ sis ik met opeengeklemde kaken, terwijl ik beschaamd om me heen kijk. ‘Stop dat ding weg.’
‘Ah, joh, voel nou gewoon.’ Gabrielle brengt het vibrerende ding naar mijn gezicht en drukt het uiteinde ervan tegen mijn wang. Het vibreert zacht tegen mijn huid en ongewild schiet de vraag door mijn hoofd hoe het zou voelen op een andere plek. ‘Best lekker, of niet?’
Ik sla geïrriteerd haar hand weg en ruk de mini-vibrator uit haar hand. ‘Nee, Gabs, ik vind het niet lekker als je midden op het terras een vibrator tegen mijn wang duwt,’ snauw ik, wederom kattiger dan mijn bedoeling is. Ik probeer erachter te komen hoe ik het trillen kan laten stoppen, maar heb geen idee hoe dat moet. ‘Hoe zet ik dat ding in godsnaam ui—’ Ik val stil als er iemand in de deuropening van het restaurant verschijnt, midden in mijn gezichtsveld.
Niet zomaar iemand.
Mark.
Is dit toeval?
Wist hij dat ik hier zou zijn?
Dat zou betekenen dat Karlijn en Gabs hem hebben ingelicht, want ik kom hier normaal gesproken nooit. Hij ook niet, voor zover ik weet. Anyways, het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat mijn vriendinnen hem hebben uitgenodigd voor mijn verjaardag, dus het is waarschijnlijk toeval dat hij ook hier is.
Of het is het lot.
Als ik onze oude stagiaire Jenny zie vermoed ik dat het inderdaad toeval is en dat ze hier een personeelsetentje hebben gehad. Shit, dat betekent dat ik op het punt sta om al mijn oud collega’s onder ogen te komen en daar sta ik niet bepaald om te springen. Ik heb niemand meer gezien of gesproken na mijn breuk met Mark en ik heb geen idee wat ze allemaal van me denken. Daarnaast zie ik er niet uit. Mijn uitgroei is nog steeds niet bijgeverfd en ik draag een oude wikkeljurk, omdat mijn andere jurken niet meer pasten. Ze zullen vast allemaal denken dat ik me sinds de breuk met Mark lig vol te vreten... wat min of meer ook de waarheid is.
Oké, vreemd. Ik wist helemaal niet dat Jenny zwanger was, maar haar grote bolle buik doet vermoeden dat haar vliezen elk moment kunnen breken en we allemaal getuigen kunnen zijn van de geboorte van haar baby.
Is zij niet een beetje jong om zwanger te zijn?
Oké, oké, daar mag ik niet over oordelen, maar ik wist niet eens dat ze een vriend had. Ik kan me zelfs herinneren dat ze me ooit vertelde dat ze happy single was.
‘O, God…’ hoor ik Karlijn ergens in de verte zeggen.
Ik hoor haar amper, omdat er voor mijn ogen iets gebeurt wat mijn brein niet kan verwerken. Mark slaat zijn arm om Jenny’s schouders, trekt haar tegen zich aan en drukt zijn lippen tegen haar slaap, waarna hij iets tegen haar zegt wat haar aan het lachen maakt.
Wat. De. Fuck?