Isabel

Ik loop met knikkende knieën naar het bovenste dek en houdt me stevig aan de trapleuning vast. Het is inmiddels al donker en het weer is nogal omgeslagen, waardoor de zee onstuimig is en de boot nogal heen en weer deinst op het golvende water.
'Hoi,' zeg ik, zodra ik boven kom en James en Niko daar aantref. Ik voel me behoorlijk ongemakkelijk, aangezien James zowat wegrende nadat ik hem soort van de liefde verklaarde. Dat is inmiddels alweer een paar uur geleden - want hij ontloopt me sindsdien - en ik vond het nu wel weer tijd om elkaar weer onder ogen te komen. Al weet ik dus niet zo goed hoe ik me moet gedragen.
'Hoi pop.' Niko is de enige die me begroet, want James wil blijkbaar blijven hangen in zijn kinderachtige gedrag. Hij neemt een slok van zijn flesje bier en kijkt overduidelijk de andere kant op. 'Kom je er gezellig bij zitten? Of heeft hij dat kontje van je zo erg bewerkt, dat zitten niet meer mogelijk is?'
'Wat?!' roep ik, verbijsterd over het feit dat hij blijkbaar met Niko heeft gedeeld wat we gedaan hebben. O mijn god, dit is zo enorm beschamend. Mijn hoofd begint meteen te gloeien, zowel van woede als van schaamte. 'Heb je hem dat verteld?'
'Hij denkt dat ik je geslagen heb,' verduidelijkt James, die blijkbaar toch nog kan praten.
'Wat heb je dan… Oooo….' Het kwartje lijkt te vallen en Niko begint te grinniken. Hij tikt de hals van het flesje bier van James aan met zijn eigen flesje. 'Lekker hoor, gast.'
Geweldig. Alsof ik me nog niet ongemakkelijk genoeg voelde.
'Kom zitten,' zegt Niko en hij komt overeind, om nog een flesje bier uit de koeling te pakken. 'Drink je bier?' Terwijl hij dat vraagt, drukt hij het flesje al in mijn hand. Het heeft dus weinig zin om te melden dat ik normaal gesproken geen bier drink. 'Heb je een kussen nodig om op te zitten, of gaat het nog?' grapt hij.
'Ha-ha,' mompel ik en ik laat me op een van de banken zakken. Dat het toch enigszins pijnlijk aanvoelt, laat ik maar niet merken. De ijskoude sfeer die James creëert, helpt ook niet echt mee. Ik begin me af te vragen waarom ik überhaupt naar boven ben gekomen.
'Heb je hem in zijn pik gebeten of zo?' vraagt Niko, terwijl zijn blik van James naar mij wisselt. 'Wat een grafstemming hangt er tussen jullie.'
'Had ik dat maar gedaan.' Ik neem een flinke slok van mijn biertje, ook al trekt mijn mond naderhand samen door de bittere smaak. Ik werp een oneerbiedige blik richting James. 'Of, nee… Jij mag zeker niets voelen, hè?'
'Waar slaat dat nou weer op?' snauwt hij terug, overduidelijk geërgerd door zowel mijn opmerking als mijn aanwezigheid. Het was mijn bedoeling om hem uit te dagen, want anders blijft hij me waarschijnlijk de rest van de avond negeren. Hij mag echter wel weten dat hij me behoorlijk gekwetst heeft, door zo te reageren. 'Jij was degene die iets wilde voelen, niet ik. Dus rot op met die onzin.'
'Eh ja… en dan voel ik daadwerkelijk iets en dan ren je verdomme weg!' Tranen van boosheid prikken in mijn ogen, maar ik slik ze weg. Ik gun het hem niet om nu te gaan huilen.
'Godver, jullie lijken wel een fucking getrouwd stel,' mompelt Niko, ook al wordt hij door ons beiden genegeerd op dit moment.
'Ik heb daar níet om gevraagd, Isabel!'
Ik schud sarcastisch lachend mijn hoofd en sla mijn hand voor mijn ogen, om te voorkomen dat ik alsnog in tranen uitbarst — of in ieder geval dat hij dat ziet. 'Alsof ik er wel om heb gevraagd.'
Ik ben verdomme verliefd op iemand, waar ik helemaal niet verliefd op wil zijn. Los van dat hij me afwijst, is hij een moordenaar… een psychopaat. En ik ben zo dom om voor hem te vallen.
'Jij zei dat ik voor altijd was.' Terwijl ik dat zeg, breekt mijn stem, omdat ik me diep gekwetst voel. Misschien moet ik gewoon onder ogen zien dat hij een fucking laffe leugenaar is. 'Je vroeg of ik je al haatte en nu snap ik pas dat je dat gewoon wilde!' Ik kom overeind en sta op het punt op weg te lopen, maar voordat ik dat doe, smijt ik het halfvolle bierflesje in zijn richting en schreeuw ik: 'Nou, gefeliciteerd, klootzak, want ik haat je!'

Ik lig op mijn buik in het bed, met mijn kussen over mijn hoofd getrokken. Op dit moment wil ik niets horen, maar ik wil ook vooral dat niemand mij hoort. Ik krijg mijn luide gehuil namelijk niet onder controle en het is behoorlijk beschamend.
Mijn spieren spannen van schrik aan, wanneer ik plots een hand op mijn rug voel. Roerloos en zwaar, waardoor ik voor heel even zelfs denk dat het Niko is. 'Ik ben inderdaad een klootzak,' klinkt het echter kort daarna. 'Je verdient beter.'
'Ach, rot toch op,' snauw ik, omdat hij me dit soort praatjes kan besparen. Als hij zometeen ook nog begint met het ligt niet aan jou, maar aan mij, dan kan hij echt een klap verwachten. 'Als je van me af wil, dan mag je dat gewoon zeggen, zonder er omheen te draaien.'
'Ik wil niet van je af.' Hij trekt aan mijn kussen en ondanks dat ik hem probeer tegen te houden, is hij nou eenmaal sterker dan ik en lukt het hem vrij gemakkelijk om het kussen bij me weg te halen. 'Ik heb een idee,' zegt hij vervolgens, maar daar blijft het ook bij.
Waarschijnlijk wacht hij tot mijn nieuwsgierigheid het van me overneemt - wat uiteraard vrij snel gebeurt - en ik vraag: 'Wat dan?'
'Kunnen we afspreken dat we morgen de hele dag geen ruzie maken?'
Ik frons mijn wenkbrauwen en draai mijn hoofd heel even naar hem toe. Hier word ik nou niet bepaald enthousiast door of zo. 'Is dat je briljante plan?’
'Ik zei niet dat ik een briljant plan had, ik zei dat ik een idee had,' wijst hij me terecht en ik rol als reactie met mijn ogen. Ik mompel zachtjes wijsneus, maar ik geloof niet dat hij dat gehoord heeft. 'Maar ik meen het, Isabel. Vierentwintig uur geen ruzie.'
'Nou, newsflash, dat lukt ons niet.' We zijn beiden nou eenmaal mensen met een behoorlijk kort lontje, dus ik twijfel er niets eens over: wij zijn daar niet toe in staat. 'Het is een slecht idee.'
'Het is een fucking briljant plan,' plaagt hij me. Zijn vingers prikken in mijn zij, waardoor ik geërgerd heen en weer kronkel en daardoor hem de kans geef om me nogal gemakkelijk omhoog te tillen. Ik lig een paar tellen later tegenstribbelend op zijn schoot en hij strijkt met zijn vingers langs mijn wangen, om mijn krokodillentranen weg te vegen. 'Het spijt me van vanavond. Ik had niet zo moeten reageren.'
'Inderdaad,' mompel ik, terwijl ik zijn handen ruw wegduw, zodat ik zelf over mijn wangen kan vegen en de traanresten kan verwijderen. 'Je was een behoorlijke eikel.'
Eigenlijk is hij al de hele dag een giga-klootzak, want het begon eigenlijk vanochtend al, toen hij me wakker schudde uit mijn slaap en volledig door het lint ging. Vervolgens heb ik de keuze gemaakt om te vertrekken, maar door Carlos liep dat allemaal anders.
'Komt dit door wat er gisteren met Maya is gebeurd?' besluit ik te vragen. Ik vind niet dat zoiets een excuus kan zijn voor zijn extreme gedrag, maar het kan er wel een verklaring aan geven. 'Neem je mij iets kwalijk, omdat Sebastian…'
'Nee,' onderbreekt hij me meteen. 'Natuurlijk neem ik jou dat niet kwalijk. Jij bent op geen enkele manier verantwoordelijk voor het gedrag van die fucking Sebastian.'
'Maar ik wist het,' piep ik. Ik merk dat ik een beetje bang ben voor zijn reactie, wellicht omdat hij vandaag al twee keer eerder zo extreem heeft gereageerd. 'Ik wist dat hij het had gedaan en ik heb je niets gezegd.'
'Het doet er niet toe, Isabel.' Toch merk ik dat hij zijn kaken wat steviger op elkaar klemt, nu ik dit opgebiecht heb. Hij is er overduidelijk niet blij mee, maar dat had ik ook niet verwacht.
'Je houd je in,' merk ik op. Opeens lijkt zijn idee nog helemaal zo gek nog niet, want het is best fijn om te zien dat hij zich probeert in te houden. Misschien is dit hele plan wel in mijn voordeel, aangezien hij vaker boos wordt op mij, dan ik op hem. 'Zijn we al begonnen met die vierentwintig uur?'
'Ja.' Hij draait me op mijn rug op het matras en plaats zijn eigen lichaam zwevend boven het mijne, met zijn knieën schrijlings langs mijn lichaam en mijn handen - vastgehouden door zijn handen - naast mijn hoofd. 'Ik moet jou ook iets opbiechten.'
Ik had verdomme kunnen weten dat er een addertje onder het gras zat. Zonder te weten waar het over gaat, voel ik de woede binnenin me al meteen opborrelen. Wat hij me gaat vertellen, is vast niet fraai en ik kan me maar beter voorbereiden op het ergste.
'We hebben seks zonder condoom,' zegt hij vervolgens.
Dat klinkt eerder als een verzoek - of in zijn geval een bevel - in plaats van een bekentenis. Ik schud meteen mijn hoofd, want voor dat verzoek sta ik absoluut niet open. 'Vergeet het maar. Dat wil ik niet.'
'Nou, dat is dus het ding…' Ik krijg een scheef lachje en er bekruipt me meteen een onheilspellend gevoel. 'Dat hebben we al gedaan. Vandaag en gisteren.'
'Wat?!' O mijn god, ik begrijp niet hoe hij het in zijn hoofd haalt om zoiets te doen. Ik ben woedend en die domme afspraak over dat vierentwintig uur geen ruzie maken… die steekt hij maar in zijn reet. 'Klootzak! Hoe durf je… en waarom in godsnaam? Probeer je me stiekem te bezwangeren, of wat voor zieke gedachte zit hier achter?!'
'Geen ruzie,' durft hij ook nog te zeggen, wat er alleen maar voor zorgt dat ik woedend grom. Ik kan echter geen kant op, want zijn lichaam houdt mijn benen tegen het matras en met zijn handen houdt hij mijn armen in bedwang. 'Ik weet dat je die pilletjes slikt, dus je kunt niet zwanger worden…'
Pilletjes? Heeft hij het nou over mijn anticonceptiepillen?
'Dat is niet honderd procent veilig, sukkel!' Ik neem altijd liever het zekere voor het onzekere, sowieso omdat mijn anticonceptiepillen me niet beschermen tegen SOA’s. 'Ik wil verdomme geen ziektes krijgen!'
Hij is wederom volledig over mijn grenzen gegaan, zonder erbij na te denken wat mijn mening of rechten daarin zijn. O god… wat nou als hij me een of andere ziekte heeft gegeven?
'Ik heb me pas nog laten testen en ik heb niks, écht… Ik kan je zelfs de brief laten zien waar dat in staat.'
'Het kan me niets schelen, Jamie,' snauw ik en ik probeer nog steeds onder hem vandaan te komen. Hij kan dit niet goed maken door me een of ander briefje te laten zien, want het gaat er vooral over dat hij weer eens een grens overschreden heeft. 'Je had dat met mij moeten overleggen en dan had je geweten dat ik zoiets niet wilde, maar in plaats daarvan, doe jij gewoon waar je zin in hebt! Dat is verdomme niet oké!'
'Het spijt me…' Hij drukt zijn lippen op meerdere plekken tegen mijn wang, om me te overladen met kusjes. Ik heb er echter geen behoefte aan en blijf pogingen doen om mijn hoofd weg te draaien. 'Ik zal het niet meer doen.' Het spoor van zijn kusjes verplaatst zich richting mijn hals en ik vervloek mijn lichaam, omdat het me weer eens verraadt. Ik slaak een diepe zucht en doe mijn uiterste best om mijn boosheid op hetzelfde peil te houden, maar het begin langzaamaan af te zwakken. 'Ik beloof het je.'
'Als je maar niet denkt dat ik nu seks met je ga hebben, want ik ben echt niet…' De rest van die zin komt er onverstaanbaar mompelend uit, omdat hij mijn mond afdekt met zijn hand.
'Sst,' sist hij. 'Geen ruzie.' Ik voel dat hij met zijn andere hand de knoop van mijn short opent. Het spoor van zijn kussen blijft zich over mijn lichaam verplaatsen. 'Laat het me goedmaken…'
Misschien moet ik hem tegenhouden, maar ik ben een verdomde zwakkeling.
En dus laat ik mijn hoofd achterover in mijn kussen zakken en voel ik hoe hij de stof van mijn short over mijn heupen trekt. Voor de zoveelste keer deze week laat ik me volledig door hem verleiden, zonder enige vorm van weerstand.