James

De kledingkast van Isabel zit propvol en ik vraag me af wat ze in godsnaam met zo veel kleding moet. Ze heeft niet eens ruimte om het fatsoenlijk op te bergen, want alles is er letterlijk ingepropt.
‘Je moet er drie per dag nemen,’ hoor ik haar achter me zeggen. Ik weet dat ze het doosje met de pillen van haar stiefvader aan het inspecteren is, ook al heb ik haar al meermaals gezegd dat ik die troep niet ga slikken. ‘In de ochtend, in de middag…’
Ik luister al niet meer en vervolg mijn zoektocht door de ongeorganiseerde chaos in haar kledingkast. Op de achtergrond hoor ik het knisperende geluid van de pillenstrip, wat mij vertelt dat Isabel een van de dikke pillen eruit drukt.
‘Hier.’ Ze tikt tegen mijn schouderblad, maar ik negeer haar opzettelijk. ‘Wat ben je eigenlijk aan het doen?’ Ze wiebelt heen en weer, in de hoop dat ze langs mij kan gluren en ziet wat ik uit haar kast haal. ‘Wat zoek je?’
Ik vind een babyroze, fluffy badjas en trek meteen de ceintuur uit de lusjes. ‘Iets om je mee vast te binden, schatje.’
‘Wat? Nee!’ Zowel haar hoofd als haar rechterhand schudden heen en weer, om haar nee te benadrukken. ‘Je bent net opnieuw gehecht, Jamie! Je moet voorlopig even rustig aan doen en…’
‘Die stomme verdoving werkt nog steeds,’ onderbreek ik haar. Ik had aangegeven dat een verdoving niet nodig was – ik ben immers vaker gehecht zonder adequate pijnstilling – maar Isabels stiefvader keek me nogal vreemd aan en stond erop dat ik een verdoving zou nemen. Ik heb er uiteindelijk maar mee ingestemd, omdat ik merkte dat Isabel zich erg ongemakkelijk voelde. ‘Dus ik voel er helemaal niets van.’ Om mijn woorden kracht bij te zetten, klop ik even met mijn vlakke hand op de plek waar mijn wond bedekt wordt met een witte hechtpleister. ‘Zie je?’
Ze schudt haar hoofd en werpt me een soort smekende blik toe. ‘Je moet dit echt niet doen.’ Ik zet een grote stap in haar richting en in diezelfde beweging zet zij een stap naar achteren. Haar vooruitgestoken handen vormen een soort beschermend en nutteloos schild. ‘Straks heb je weer pijn!’
‘De enige die straks pijn heeft…’ Ik zet nog een stap naar voren en zet Isabel klem tussen haar bed en mijn lichaam. ‘… ben jij, schatje.’
Haar ogen worden groter en ik zie dat ze langzaam slikt, terwijl ze zichzelf in haar hoofd waarschijnlijk probeert te overtuigen waarom dit geen goed idee is. Zij wil dit net zo graag als ik en het heeft geen enkele zin voor haar om dat te ontkennen.
Ik pak met mijn linkerhand haar rechterpols vast, zonder naar beneden te kijken. Mijn ogen blijven op de hare gericht, omdat de manier waarop die prachtige amberkleurige ogen nu naar me kijken onbetaalbaar is. Het is de blik die ik me telkens weer voor ogen hield toen ik opgesloten was in dat hok. De blik waardoor mijn leven nog enigszins draaglijk was.
Ik wurm de dikke pil los uit haar hand en gooi die rotzooi naar de andere kant van haar kamer, waarna ik met mijn rechterhand de ceintuur richting haar pols breng. Mijn ogen zakken voor heel even af richting haar hals, omdat ze nogmaals slikt zodra de zachte stof haar huid raakt. Haar versnelde hartslag is duidelijk zichtbaar onder haar dunne, roomkleurige huid.
De woorden ik heb je zo gemist liggen op het puntje van mijn tong, maar ik slik ze meteen weer in. Dit is niet het moment voor lieve woorden – fuck, ik wist niet eens dat ik in staat kon zijn om zulke dingen te zeggen¬ – want dit moet pijnlijk hard worden. Ik hoef niet eens meer te twijfelen of zij dit wil, want ze brengt haar linkerhand al omhoog, waardoor het verdomde makkelijk voor mij is om haar vast te binden.
Wanneer ik haar beide polsen heb vastgebonden, trek ik haar naar voren. Ik geef daarbij een extra harde ruk aan de ceintuur, waardoor haar ademhaling even hapert en haar mondhoeken vervolgens omhoog krullen. Ik trek haar mee naar haar kledingkast, omdat ik zojuist heb gezien dat er bovenaan de kast een soort haak bevestigd is en dit bracht mij op het briljante plan om haar vastgebonden handen daaraan op te hangen.
‘Waar gaan we naartoe?’ vraagt ze met een mengeling van nieuwsgierigheid, opwinding en een vleugje onzekerheid in haar stem.
‘Mond dicht, Isabel.’ Ik geef nog een ruk aan haar polsen en draai haar daarmee om, zodat ze met haar rug naar mij gericht staat. ‘Armen omhoog,’ beveel ik haar, terwijl ik mijn eigen arm al rondom haar middel sla.
Zodra ze haar armen omhoog houdt, til ik haar een klein stukje omhoog om de ceintuur aan de haak te bevestigen. Haar korte lichaam is net niet toereikend, waardoor ze uiteindelijk volledig uitgestrekt op haar tenen staat, met haar voorkant leunend tegen de deur van haar kledingkast.
Ik zak door mijn knieën en ruk zowel haar broek als haar slipje in een snelle beweging naar beneden, waardoor haar heerlijke, blote kont zich recht voor mijn neus bevindt. In eerste instantie druk ik er zacht mijn lippen tegenaan, maar bedenk me dan en duw mijn tanden diep in haar zachte vlees. Het ontlokt een pijnlijke kreet bij Isabel en ik merk dat ze zich probeert los te wurmen door heen en weer te wiebelen. De zichtbare moeite die haar dat kost en het minimale resultaat wat haar dat oplevert, is fucking geil om te zien.
‘Je kunt geen kant op,’ gniffel ik en ik geef een klap met mijn vlakke hand tegen haar bil. De klap van mijn hand heeft echter totaal niet de impact die ik nodig heb — en vooral niet wat Isabel nodig heeft. Ik werp daarom een vluchtige blik om me heen, op zoek naar iets waarmee ik die impact wel kan bereiken.
Op haar bureau zie ik een langwerpige, houten liniaal liggen en ik twijfel heel even… maar besluit er dan maar gewoon voor te gaan. ‘Nee, Jamie, doe normaal!’ roept Isabel echter, als ze ziet welk voorwerp ik gepakt heb.
‘Mond dicht,’ zeg ik nogmaals. Om te voorkomen dat ze nog meer ziet en daarop commentaar kan leveren, plaats ik mijn handen in haar zij en stroop ik haar trui omhoog, totdat die grotendeels haar hoofd bedekt en haar het zicht ontneemt.
Voordat ik verder ga, neem ik even een moment om haar te bekijken. De manier waarop ze voor me hangt, half ontkleed met mijn tandafdrukken zichtbaar op haar bil en licht heen en weer spartelend… godver, ze is echt helemaal perfect.
Perfect voor mij.
De liniaal ligt stevig in mijn hand en ik breng hem een stuk naar achteren, om hem vervolgens met een harde klap tegen haar beide billen te slaan. Haar lichte huid kleurt vrijwel meteen rood in de vorm van de liniaal. Het doet haar zichtbaar pijn en de manier waarop ze haar billen samenknijpt en een jammerend kreetje slaakt, bevestigen dat.
‘Die had je verdiend, schatje.’ Ik sla haar nog een keer, ditmaal iets harder. Haar lichaam krimpt wederom samen en haar huid kleurt nog roder. ‘Omdat je het in je domme kop hebt gehaald om mij te komen redden, met gevaar voor je eigen leven.’
‘Jamie, ik ahh…’
Ik laat de liniaal nogmaals op dezelfde plek neerkomen, waardoor er direct knalrode striemen ontstaan. ‘Deze is omdat je je mond niet kan houden.’ Nog een tik. ‘Deze omdat je me vandaag geslagen hebt.’
Het bloed onder haar huid kruipt steeds meer richting het oppervlak, maar haar huid is nog net niet gebarsten. Fuck. Misschien is dit net iets te hard, want het is niet mijn bedoeling om haar tot bloedens toe te slaan. Ik trek de liniaal terug en strijk met mijn andere hand over haar rood gekleurde billen.
‘Meer,’ hoor ik vervolgens. In eerste instantie denk ik dat ik het verkeerd gehoord heb, dus ik vraag haar om het te herhalen. ‘Je bent nog niet klaar. Meer. Alsjeblieft.’
‘Isabel, ik denk dat dit wel genoeg…’
‘Nee!’ onderbreekt ze me, terwijl haar lichaam licht heen en weer kronkelt. ‘Ik had een grote mond tegen je, waar mijn moeder bij was. Daar verdien ik een tik voor. En ik…’ Holy shit, ze is sommige momenten nog gestoorder dan ik.
Voordat ze verder kan praten, sla ik de liniaal nogmaals tegen haar billen. Het bloed kruipt nu echt door het bovenste laagje huid heen en laat een felrode streep achter op haar beide billen. ‘Nog één,’ kondig ik aan, want ik wil haar huid niet blijvend beschadigen. ‘Omdat je weer je mond niet kon houden.’
De liniaal komt met een hard kletsend geluid tegen haar billen en ze kreunt verdomme zo hard, dat ik de neiging heb om haar alsnog een keer te slaan. Voordat ik die neiging tot uitvoer kan brengen, wordt mijn aandacht echter abrupt van Isabels verrukkelijke kont gehaald, door een stem die achter me klinkt.
‘Isa! Ik hoorde van mama dat je…’ Mijn hoofd draait zich in een ruk richting de deuropening van haar slaapkamer, waar het geluid vandaan komt. Ik staar recht in de donkerbruine ogen van een meisje met lang, kastanjekleurig haar en een gezicht vol donkere sproeten. Haar mond hangt behoorlijk ver open en ze kijkt alsof ze zojuist een spook heeft gezien. ‘O mijn god. O mijn god… O mijn god!’ Het lijken de enige woorden te zijn die ze nog kan uitspreken, terwijl ze langzaam een paar passen achteruit zet.
‘Megan!’ hoor ik Isabel roepen en dan dringt het pas tot me door.
Fuck. Ik heb zojuist op de ergst mogelijke manier kennis gemaakt met het halfzusje van Isabel.