Hoofdstuk 1

Noah

Een mengeling van bier, zoete mixdrankjes en sigarettenrook komt me tegemoet, terwijl ik mijn oude stamkroeg ’t Vosje’ binnenloop. Het voelt elke keer weer als thuiskomen wanneer ik hier ben - een verademing naast alle bizarre shit die ik tegenwoordig meemaak - alsof ik meteen weer even met beide benen op de grond word geplaatst.
'Kijk eens wie we daar hebben!' joelt Rachel, een van mijn oudste vriendinnen, die inmiddels al een paar jaar de eigenaresse is van dit oude, bruine café. 'Noah, the beast, Henderson,' vervolgt ze met een plagend stemmetje. Ze is net een fors aantal biertjes aan het tappen, maar onderbreekt haar werkzaamheden, om over de bar voorover te buigen en mij een kus tegen mijn wang te drukken. 'Je ziet er niet uit, schat.'
'Valt wel mee, toch?' Ik grinnik en trek een lege houten barkruk naar achteren, zodat ik mijn grote lijf erop kan laten zakken. Ik weet dat het niet echt meevalt, aangezien mijn rechteroog zo opgezwollen is dat het mijn zicht vertroebelt. 'Je zou mijn tegenstander eens moeten zien.'
'Ja, ja… dat zal best.' Ze trekt een afkeurend gezicht en zet - zonder iets te vragen - een vol glas bier voor mijn neus. Rachel is nooit een fan van mijn hobby geweest - zelfs niet nu het meer dan een hobby is - en dat steekt ze ook niet onder stoelen of banken.
Ik voel opeens iets in mijn schouderblad prikken en wanneer ik mijn hoofd draai, kom ik erachter dat het de lange, scherpe nagel van een vrouw is. Een straalbezopen vrouw - ik schat haar ergens midden dertig - die me aankijkt met een blik die zowel pissig als verlekkerd is. 'Jij zit op mijn plek,' lalt ze met een dubbele tong, terwijl ze nog een paar keer die vlijmscherpe nagel tegen mijn huid drukt. Haar zwarte mascara is uitgelopen tot onder haar ogen en haar haren lijken licht getoupeerd — waarschijnlijk doordat ze al een wilde avond achter de rug heeft. 'Maar ik wil ook wel op jouw schootje komen zitten.'
Ondanks dat ze nogal vervelend is, weet ik lachend mijn hoofd te schudden. Ondertussen weet ik wel hoe ik met dronken mensen om moet gaan. Ik gebaar naar de lege barkruk naast de mijne. 'Plek genoeg, dametje.'
'Weet je dat zeker?' Haar beide handen belanden vanuit het niets op mijn schoot en ze grijpt zowat mijn pik vast door de spijkerstof van mijn broek heen. Holy shit. Ik recht meteen mijn rug en probeer haar op een vriendelijke manier van me af te duwen, maar ze is nogal volhardend. 'Ik denk dat wij het best leuk kunnen hebben.'
'Ja, vast,' lieg ik, om haar een plezier te doen. Ze is absoluut niet onaantrekkelijk, maar veel te dronken en hoogstwaarschijnlijk een paar jaar boven mijn maximale leeftijdsgrens. Tegenwoordig heb ik keuze genoeg in vrouwen, waardoor kieskeurigheid geen overbodige luxe is. Ik besluit nog wat meer te liegen, om haar niet keihard af te hoeven wijzen. 'Maar ik ben niet zo in de stemming.'
'Omdat iemand dat mooie gezichtje van je kapot heeft gemaakt…' Haar wijsvinger gaat richting mijn gezwollen, rechteroog en ik weet nog net op tijd haar hand vast te grijpen, voordat ik zometeen echt blijvend letsel overhoud door die scherpe nagel. 'Z-z-zo zonde.' Ze slaakt een diepe zucht en schuift vervolgens godzijdank onderuitgezakt op de lege barkruk naast de mijne. 'Hé barvrouwtje! Doe mij nog een…' Ze knijpt haar ogen dicht en lijkt diep na te moeten denken over wat haar drank naar keuze is. '… wodkaatje.'
Rachels blik spreekt boekdelen — althans voor mij. Ik vermoed dat deze vrouw al langer vervelend is en ze haar aanwezigheid ondertussen meer dan zat is. ’Ik denk dat het langzaamaan tijd is om naar huis te gaan, mevrouw.'
'Mevrouw?' De straalbezopen vrouw begint keihard te lachen. 'Mevrouw gaat naar huis als ze daar zelf zin in heeft, niet als jij dat zegt. Nou doe verdomme gewoon je werk, misselijk kind!'
Ik geef Rachel een onopvallend knikje, als teken dat ze haar werk kan hervatten en ik me bezighoud met het afpoeieren van deze onredelijke bargast. 'Zal ik een taxi voor je bellen, schoonheid?'
Het woord schoonheid trekt meteen haar aandacht, want ze kijkt me glunderend aan. Haar hand komt meteen weer omhoog en raakt mijn borstkas. 'Jij mag me ook wel naar huis brengen. Ik kan nog wel een paar trucjes op dat lekkere lijf van je.'
O god, deze vrouw weet echt van geen ophouden. Ik vraag me af of ze altijd zo is, of dat dit puur en alleen de alcohol is die spreekt. 'Helaas, ik heb gedronken…' Ik gebaar naar mijn glas, waar ik slechts een paar slokken bier van heb gedronken. Dat ik verder nog niets heb gedronken vanavond, vermeld ik er niet bij. Ik trek mijn telefoon uit de broekzak van mijn jeans. 'Maar ik bel wel een taxi voor je.'
'Nee, nee, nee…' Ze graait met een hand richting haar decolleté en tovert vervolgens een telefoon vanuit haar bh tevoorschijn. 'Bel haar maar,' oppert ze, terwijl ze het beeldscherm naar me omhooghoudt. 'Ik heb geen geld voor een taxi.'
Op het scherm staat de naam Haley met een mobiel nummer eronder. Ik tik het in op mijn eigen telefoon en breng het toestel vervolgens naar mijn oor. 'Wat is je naam, schoonheid?' vraag ik vervolgens aan de dronken vrouw, zodat ik weet wat ik zometeen aan Haley door moet geven.
'Chantal.' Ze doet een poging om me een knipoog te geven, maar het ziet er eerder uit alsof ze een beroerte heeft. Wanneer ze haar gebit naar me bloot lacht, zie ik een spoor van haar rode lippenstift op haar voortanden. 'Maar jij mag me noemen zoals je wilt, schatje.'
Ik lach schaapachtig en hoor vervolgens een slaperige stem in mijn oor hallo zeggen. Ik vermoed dat ik Haley - wie ze ook mag zijn - zojuist wakker heb gebeld. 'Hey eh… je spreekt met Noah. Ik zit hier met Chantal en ze vroeg of ik jou wilde bellen om haar op te komen halen.'
Ik hoop maar dat Haley bereid is om Chantal hier op te komen halen, zodat ik de rest van mijn avond van mijn rust kan genieten — met haar naast me is dat gegarandeerd onmogelijk. ’Is het weer zo ver?' Ik hoor een zucht die nogal geërgerd klinkt, waardoor de moed me langzaam in mijn schoenen begint te zinken. 'Waar zijn jullie?'
Godzijdank. 'Café ’t Vosje'. Ken je dat?'
'Ik geloof het wel, ja. Ik kan er over een kwartiertje zijn…' Dat betekent dat ik nog een - ontzettend lang - kwartier met Chantal opgescheept zit. 'Zorg alsjeblieft dat ze niet weggaat, zodat ik niet voor niets kom.'
'Tuurlijk,' lieg ik. Als Chantal nu naar buiten loopt, zal ik vrij weinig doen om haar tegen te houden. Mijn enige doel is namelijk om haar hier weg te krijgen, zodat ze Rachel niet meer lastigvalt. 'Tot zo.'

Ik gooi net het laatste restje van mijn glas bier achterover, als ik iemand mijn naam hoor roepen. Zodra ik me omdraai, zie ik een klein meisje met donkerbruin - bijna zwart - haar in een hoge, rommelige knot. Ze draagt een bril met een dik zwart montuur, waarachter de meest donkere ogen die ik ooit heb gezien verscholen gaan.
Haar lichaam is tenger en vormt een groot contrast met de gigantische boezem die gehuld is in een strakke, witte blouse. De knoopjes zijn tot aan haar hals dichtgemaakt en laten daardoor mijn fantasie op hol slaan voor wat eronder schuil gaat.
Ze draait een kwartslag, waardoor ik ook nog zicht krijg op een prachtige, ronde kont in een strak zwart rokje. Haar uiterlijk laat me denken aan een kinderjuf — een fucking sexy kinderjuf, zo eentje die je alleen in pornofilms ziet.
Ik word afgeleid doordat ze mijn voornaam nogmaals, bijna grommend, roept en ik vraag me af waar ik haar van moet kennen. Ik weet namelijk zeker dat ik iemand zoals zij niet snel zou vergeten. Ze is fucking prachtig… misschien wel het allermooiste meisje dat ik ooit gezien heb.
'Hier…' Mijn hand gaat omhoog en ik lach flauwtjes en schaapachtig naar haar. Haar blik vindt de mijne en ik verdrink bijna in de ondoorgrondelijke duisternis ervan. Mijn mondhoeken krullen automatisch omhoog en ik wil niets liever dan weten wie dit prachtige wezentje is. 'Waar heb ik dit genoegen aan te danken, schoonheid?'
'Schoonheid?' snuift ze en ze zet haar rechterhand op een vijandige wijze in haar taille. Ze ziet eruit alsof ze elk moment kan ontploffen en daardoor wakkert ze nog meer interesse in me aan. Ik wil haar. 'Waar is mijn moeder?' sist ze vervolgens.
'Je moeder?' Ik heb daadwerkelijk geen idee waar ze het over heeft, totdat ze gefrustreerd de naam Chantal uitspuugt en het kwartje eindelijk bij me valt. Sexy kinderjuf is Haley. En - wat nog vreemder is - die irritante Chantal is haar moeder. 'O, eh… ja…' Ik krab ongemakkelijk aan de achterzijde van mijn hals en werp een onnodige blik om me heen, om te concluderen wat ik eigenlijk al wist. 'Volgens mij is ze weg.'
Haar kleine, schattige voetje - gehuld in de meest lelijke, zwarte loafers die ik ooit gezien heb - stampt boos tegen de vloer. 'Dat meen je niet! Verdorie!' Haar veel te keurige toon is op een vreemde manier behoorlijk sexy. Alles aan haar is verdomde sexy. 'Ik heb je nog gezegd dat je haar hier moest houden!'
Ik knik, maar eerlijk gezegd luister ik maar voor de helft naar wat ze zegt. Ik ben veel te afgeleid door die prachtige tieten in dat strakke blousje… en het feit dat die irritante Chantal zo een verdomd lekkere dochter heeft. Hoe is dat eigenlijk mogelijk?
'Waar ga je naartoe?' vraag ik teleurgesteld, wanneer ze zich zonder iets te zeggen omdraait en weg wilt lopen. Ik wil absoluut niet dat ze weggaat — nog niet.
Godzijdank draait ze zich nog een keer om, zodat ik haar prachtige gezicht nogmaals kan aanschouwen. Fuck, die ogen… ’Wat denk je?!’ snauwt ze op een venijnige toon. 'Ik ga mijn moeder zoeken. God mag weten waar ze momenteel is!' Ze zegt nog net niet 'dankzij jou' erbij, maar ik kan het haar bijna horen denken.
'Ik help je wel,' opper ik zonder na te denken en ik schuif van mijn kruk.
'Nee.' Ze slaat vijandig haar armen over elkaar en schudt herhaaldelijk haar hoofd. 'Jij bent wel de laatste persoon wiens hulp ik nodig heb.'
Haar blik is eigenwijs — vastberaden om mijn aanbod af te wijzen. Helaas voor haar kan ik ook behoorlijk eigenwijs en volhardend zijn. Vooral als ik iets ontzettend graag wil. Ik negeer haar afwijzing daarom en loop richting de uitgang, ook al blijft zij in dezelfde vijandige houding staan.