hoofdstuk 13

Haley

Ik schop mijn schoenen uit in een hoek van mijn slaapkamer en laat me vervolgens op mijn buik op mijn bed vallen. Godzijdank heeft mijn oma nog niet opgemerkt dat ik terug thuis ben, want ik voel geen enkele behoefte om haar nu te spreken.
Ik voel geen enkele behoefte om iemand nu te spreken.
Misschien was het stom van mij om Noah’s Instagram te checken, maar ik was gewoon nieuwsgierig of zo. Daarnaast mistte ik hem ook en was ik wanhopig opzoek naar een foto van hem, om hem soort van te kunnen zien. Ik had alleen geen idee dat ik dat te zien zou krijgen.
Allereerst schrok ik van de grote hoeveelheid volgers die zijn profiel heeft. Ik wist uiteraard dat hij doet boksen - dat is immers de reden waarom hij op dit moment in Praag is - maar ik had geen idee dat hij zo bekend is. Maar liefst veertigduizend mensen volgen zijn doen en laten… en al die veertigduizend mensen hebben de foto gezien die ik onder ogen kwam.
Ik ben geen jaloers type - althans: niet voor zover ik weet - maar ik kan niet ontkennen dat toen ik de foto van hem met een andere vrouw zag, ik een pijnlijke steek in mijn borstkas voelde. In eerste instantie was ik nog zo dom om te hopen dat het een oudere foto was die hij misschien opnieuw gepost had, maar het bijschrift was overduidelijk.
Toen hij gisteravond tegen mij vertelde dat hij ging slapen en ik in zijn bed ging liggen, is hij met een of andere chick naar een club gegaan — met een bloedmooi Tsjechisch topmodel. De foto op zijn Instagram was nog vrij onschuldig, aangezien hij alleen een arm om haar heen had geslagen en ik uit die ene foto niets romantisch op kon merken. Toen ik echter verder ging zoeken, kwam ik allerlei nieuwsberichten tegen, waarin duidelijk werd dat er meer speelt tussen hun.

"Het hart van Nederlandse vechtsporter Noah 'the beast' Henderson is veroverd door Tsjechisch topmodel Natalya Kovakóva."
"Rising star in vechtsport heeft eindelijk het geluk in de liefde gevonden."
"Prachtig koppel: Noah Henderson en Natalya Kovakóva zetten de bloemetjes buiten."

Met elk nieuwsbericht dat op mijn beeldscherm verscheen, begon mijn maag meer en meer te protesteren, totdat ik uiteindelijk kotsmisselijk zijn appartement verlaten heb. Ik heb alle berichten gelezen, ook werd overal vrijwel dezelfde minimale informatie gedeeld. Het voelde als een onafwendbare drang om mijn woede jegens hem te voeden en mezelf daarmee te pijnigen — alsof ik dat nodig had om te kunnen vertrekken.
Mijn eindconclusie is in ieder geval glashelder: ik vertrouwde hem en hij heeft keihard tegen me gelogen.
Dat doet fucking veel pijn, maar daar wil ik absoluut niet aan toegeven. Ik heb verdomme iets anders aan mijn hoofd vandaag, aangezien ik vanmiddag mijn moeder ten ruste heb moeten leggen. Mijn volledige aandacht zou moeten worden opgeëist door die gebeurtenis en er zou ruimte moeten zijn voor te rouwen… en in plaats daarvan moet ik me nu ook nog eens kut voelen vanwege een rotzak die me belazerd heeft.
Inmiddels belt Noah me al voor de zoveelste keer vandaag. Ik vraag me af waarom hij het nog probeert, aangezien hij zelf toch ook moet weten welke foto op zijn Instagram staat. Of misschien denkt hij dat ik het niet gezien heb.
Ik druk het gesprek weg en krijg kort daarna een bericht van hem binnen.

20.19: Waarom neem je niet op? Ik wil graag weten hoe het met je gaat. x

Ik snuif geërgerd en gooi mijn telefoon richting de hoek van mijn bed. Helaas valt het toestel tussen de muur en mijn bedrand, waardoor er een luide plof veroorzaakt wordt en mijn oma even later op mijn slaapkamerdeur klopt.
'Ik wist helemaal niet dat je weer thuis was,' geeft ze aan, terwijl ze weifelend in mijn deuropening blijft staan. Uiteraard heb ik haar vanmiddag - tijdens de kleine, besloten uitvaart van mijn moeder - ook al gezien, maar toen wist ik haar de hele tijd te ontlopen en heb ik geen woord met haar gewisseld. 'Ik heb je gemist tijdens de koffietafel.'
Ik voelde geen enkele noodzaak in het schudden van de handen van mensen die ik niet ken en aan te horen hoe erg ze het voor me vinden dat mijn moeder er niet meer is. Alle genodigde gasten waren namelijk kennissen van mijn oma en ik denk dat nog geen tien procent van hen daadwerkelijk wist wie mijn moeder was. Ik ben daarom na de dienst meteen vertrokken, omdat ik liever alleen mijn verdriet wilde verwerken, dan dat ik mijn tijd zou verspillen in het gezelschap van mensen die slechts voor de vorm aanwezig waren.
'Ik had er niet zo’n zin in,' mompel ik zachtjes. Ondertussen hoor ik mijn telefoon op de vloer trillen, maar ik ben niet van plan om erop te reageren — het zal vast alwéér Noah zijn.
'Ik heb je vriendje ook niet gezien vandaag. Heeft hij het uitge—'
'Ik heb geen vriendje,' onderbreek ik haar. 'Is er verder nog iets? Ik wil namelijk zo gaan slapen.'
'Slapen?' Ze stroopt haar linkermouw een beetje omhoog en werpt een verwarde blik op haar horloge. 'Het is nog niet eens half negen. Normaal ga je nooit zo vroeg slapen!'
'Het is ook geen normale dag, hè oma?!' flap ik er ongewild snauwend uit. Ik realiseer me echter meteen dat het geen zin heeft om ruzie te maken met mijn oma, want ik ben nu volledig op haar aangewezen — ik woon nou eenmaal onder haar dak. 'Sorry, ik eh… ik ben gewoon erg moe. Het was een… heftige dag en ik… ik heb hoofdpijn.'
'Ik begrijp het.' Ze knikt even en draait zich vervolgens om, om weer weg te lopen. Na één stap te hebben gezet, blijft ze echter stilstaan en zegt, zonder mij aan te kijken. 'Ik mis haar ook, Haley.'
Ik slik de brok in mijn keel weg en voordat ik kan antwoorden op haar opmerking, is ze alweer uit mijn zicht verdwenen. Mijn oma heeft vandaag haar enige dochter begraven, dus ik weet dat zij het ook moeilijk heeft. Toch voelt het alsof we momenteel beiden een andere weg bewandelen, terwijl de oorzaak van ons verdriet hetzelfde is. Ik kan haar nu net zo min steunen als zij mij — we moeten dit beiden alleen doen.
Ik gris mijn telefoon achter mijn bed vandaan en zie dat ik voicemail-bericht van Noah heb. Zonder het te beluisteren, schakel ik mijn telefoon uit en kruip ik onder mijn dekens, om mezelf vervolgens in slaap te huilen.
Wat een klote dag.