Hoofdstuk 14

Noah

Het geluid van een ouderwetse deurbel galmt door de donkere straat waarin ik sta. Het is al laat, misschien wel te laat, maar ik wilde niet wachten tot morgen om haar op te zoeken. Al vier fucking dagen kan ik haar niet bereiken en ik heb geen idee waarom. Ze negeert me - dat is overduidelijk - maar ik weet niet wat ik gedaan heb om dat te veroorzaken.
Het licht achter het geribbelde raam van de voordeur springt aan en ik zie de vage contouren van haar oma verschijnen. Het geluid van een rammelende sleutelbos volgt en vervolgens gaat de deur op een kier. Het slaperige gezicht van Haley’s oma verschijnt en ik vermoed dat ik haar zojuist uit bed gebeld heb. ’Noah…' Het verbaast me dat ze mijn naam weet, aangezien ze de vorige keren dat ik haar zag niet bepaald interesse in mijn aanwezigheid toonde. Misschien had ze op die momenten gewoonweg iets anders aan haar hoofd — namelijk de naderende dood van haar dochter.
'Het spijt me dat ik zo laat langskom, maar ik…'
'Waarom ben je nu pas hier?' onderbreekt ze me, waarop ik haar verward aankijk. 'Het gaat al een paar dagen niet goed met haar. Waarom ben je niet eerder gekomen?'
'Ik eh…' Ik krab aan de achterzijde van mijn hals, omdat ik mezelf even moet herpakken na deze verwijtende vraag. Ik had mezelf op veel verschillende reacties voorbereid - veelal boze reacties - maar dit zag ik niet aankomen. 'Ik was voor werk in het buitenland.' Het is een klein leugentje om bestwil, omdat ik slechts kan zeggen dat ik voor mijn hobby in het buitenland was. In principe is boksen mijn werk, aangezien ik er geld mee verdien, dus het is niet helemaal gelogen.
'En dat kon je niet afzeggen?!' wijst ze me terecht. 'Je moest uitgerekend op de dag dat haar moeder werd begraven naar het buitenland?'
'Het spijt me.' Dat is niet gelogen, want het spijt me echt heel erg — vooral voor Haley. Ik moest dit doen, maar ik kan niet ontkennen dat er geen slechter moment bestond om te vertrekken. Ik had er voor haar willen zijn. Ik had er zelfs voor haar moeten zijn… en daarin heb ik nu gefaald.
We zijn pas net samen en ik heb het nu al verneukt.
'Nou, weet je…' Ik val van de ene verbazing in de andere, wanneer haar oma de deur verder opent en een handgebaar maakt dat ik naar binnen moet komen. 'Je bent er nu en dat is het belangrijkste. Ze is boven, maar ik weet niet of ze nog wakker is.'
'Echt?' vraag ik verbaasd, omdat ik niet meteen kan geloven dat haar oma helemaal niet de heks is, die ik dacht dat ze was. 'Ik bedoel… bedankt.'
Ze perst een klein glimlachje op haar lippen - de eerste keer dat ik iets van een lach bij haar zie - en geeft een knikje richting de trap. 'Eerste deur aan de rechterkant.'
Ik glimlach kort terug om haar nogmaals te bedanken en loop vervolgens met twee treden tegelijk via de trap naar boven. Ik kan niet wachten om Haley weer te zien, want ik heb haar fucking erg gemist. Wanneer ik echter boven bij de eerste deur aan de rechterkant arriveer, zie ik meteen dat het geheel donker is op de kamer.
'Haley?' zeg ik zachtjes, maar ik krijg geen enkele reactie. Zonder amper een hand voor ogen te zien, betreed ik de duisternis van haar kamer en ik ga puur op het geluid van haar langzame ademhaling af. Uiteindelijk zie ik haar kleine lichaam opgekruld in haar bed liggen. 'Kleintje, word eens wakker.'
Ze kreunt zacht en ik zie dat ze haar hoofd draait. 'Noah?'
'Hey slaapkop…' Ik neem voorzichtig plaats op de rand van haar bed, terwijl zij de slaap uit haar ogen wrijft. 'Sorry, dat ik je wakker maak, maar ik miste…'
Ze onderbreekt me door een harde duw tegen mijn zij uit te delen. ’Wat doe je hier?!’ Er volgt nog een harde duw tegen mijn bovenarm. 'Rot op! Ik wil je helemaal niet zien!’
'Hoezo niet?' Ik grijp haar arm vast, voordat ze me nog een duw kan geven. Niet omdat ik bang ben dat ze mij pijn zal zijn, maar omdat ik niet wil dat ze zichzelf pijn doet. 'Wat is er aan de hand? Ik probeer je al dagenlang te bellen.'
'Misschien had je dat als een hint op moeten vatten, sukkel.' Ze probeert haar arm uit mijn hand los te rukken, maar wanneer dat niet lukt, draait ze afwijzend haar hoofd bij me vandaan. 'Ik wil je niet spreken.'
'Waarom niet?' Ik laat haar arm los, omdat het alleen maar averechts zou werken als ik aan haar blijf trekken. Het is niet mijn bedoeling om haar boos te maken, ik wil alleen maar weten wat er aan de hand is. 'Wat heb ik je misdaan?'
'Misschien moet je dat aan Natalya vragen,' antwoordt ze, zonder me aan te kijken.
Fuck. 'Heb je mij gegoogled, of wat?' Ik klink wellicht onvriendelijker dan mijn bedoeling is, maar ik baal hier gewoon enorm van. Haley kan hier natuurlijk helemaal niets aan doen. 'Je moet niet alles geloven wat je online leest.'
'Voel je je een beetje betrapt nu, Noah?' Zowel haar toon als de blik die volgt zijn vlijmscherp. Het is overduidelijk dat ze pissig is en dat begrijp ik maar al te goed — het is alleen niet geheel terecht. 'Het doet er ook niet toe wat ik gelezen heb, want de foto’s waren duidelijk genoeg. En weet je…' Ze haalt zogenaamd onverschillig haar schouders op en draait vervolgens haar hoofd weer weg. 'Het kan me niets eens iets schelen.'
'Lieg niet.' Nadat ik vlug mijn schoenen uit heb getrapt, kruip ik op mijn knieën op haar bed. Ze doet een poging om me te schoppen, maar ik denk dat het niet eens haar bedoeling is om me daadwerkelijk te raken. Ik ga schrijlings op haar zitten, zodat ik haar benen tegen het matras druk onder mijn gewicht. 'Ik heb niets met Natalya gedaan. Luister eens naar me…' Ik pak met mijn beide handen haar gezicht vast en dwing haar om me aan te kijken. 'Ik kreeg betaald om met haar in die club te verschijnen. Het was een publiciteitsstunt.'
Ze trekt een wenkbrauw omhoog. ’En dat maakt dit hele verhaal beter… omdat?'
'Ik had het je meteen moeten vertellen.' Ik wrijf met mijn duimen over haar wangen en moet mezelf beheersen om haar niet te kussen. De kans dat ze me dan een blauw oog slaat is aanzienlijk groot en in mijn hoofd overweeg ik of het dat misschien wel waard is. 'Ik heb er serieus niet over nagedacht dat jij dat te zien zou krijgen… en dat is niet omdat ik iets te verbergen heb, maar ik… het stelde gewoon niets voor, Haley. Ik zweer het.'
Ze ademt diep in via haar neus en haar boosheid is overduidelijk nog niet helemaal verdwenen.
'Ik heb niet veel geld,' beken ik, in de hoop dat ik het dan nog iets beter aan haar uit kan leggen. Dit zijn geen dingen waar ik mee te koop loop, maar als het op dit moment nodig is om mijn trots opzij te zetten - om haar terug te krijgen - dan is het dat meer dan waard. 'Wat dat betreft ben ik een fucking loser, want ik heb net genoeg geld om rond te komen. Ze boden me een paar duizend euro om een paar uurtjes in die club rond te lopen. Ik kan daar gewoon geen nee tegen zeggen, omdat ik met dat geld zo veel voor mijn familie kan doen.'
Ze slaat haar ogen neer en schudt haar hoofd in mijn handen heen en weer. 'Ik weet het niet, hoor, Noah.'
'Het spijt me.' Ik druk alsnog een kus tegen haar wang, waarop ze haar ogen dichtknijpt. 'Het was niet mijn bedoeling om je te kwetsen, echt niet…' Ik druk nog een kus tegen haar wang, ditmaal iets dichter bij haar lippen. Het liefst zou ik haar nu willen vertellen dat zij veel belangrijker is dan dat geld, maar dan zou ik liegen. Het is niet zo dat ik haar niet belangrijk vind, maar ik heb dat geld nou eenmaal nodig. 'Het spijt me,' zeg ik daarom nog maar een keer, omdat me dat oprecht spijt.
Ze blaast wat lucht uit en kijkt me vervolgens recht in mijn ogen, zonder iets te zeggen.
'Weet je…' Ik grinnik zachtjes en druk nog een kus tegen haar mondhoek, aangezien ze niets doet om me tegen te houden of weg te duwen. 'Ik vind het ook wel schattig, dat je zo jaloers bent.'
Die opmerking zorgt ervoor dat haar wenkbrauwen omhoog schieten en ze haar gezicht uit mijn hand probeert los te trekken. 'Ik ben helemaal niet jaloers!'
'Wel waar.' Ik trek haar dichter tegen me aan en sla mijn armen om haar heen. Ik inhaleer haar geur en realiseer me daardoor nog meer hoe erg ik haar gemist heb. 'Ik vind het leuk. Ik vind jou leuk.'
Ze ontspant godzijdank in mijn armen en mompelt: ’Leuker dan dat Tsjechische topmodel?'
Ik grinnik weer. 'Ja, Haley. Niemand hoeft mij te betalen om tijd met jou door te brengen.' Ik duw haar een beetje naar achteren, zodat onze gezichten zich vlak voor elkaar bevinden. 'Het spijt me dat ik niet bij de begrafenis van je moeder kon zijn. Hoe was het?'
'Kut.' Ze slaat haar ogen neer en ademt diep in.
Ik druk mijn lippen tegen haar voorhoofd en laat ze daar even hangen, waarna ik nogmaals fluister hoe erg het me spijt. 'Kan ik iets voor je doen?'
Ik voel dat ze haar hoofd schudt. 'Ik wil het er liever niet over hebben.'
'Mag ik hier blijven?'
Ze heft haar hoofd en ik zie dat haar donkere ogen een beetje waterig zijn. 'Hier… slapen?'
Ik knik, al kan ik het niet helpen dat door haar vraag nu ook andere dingen door mijn gedachten flitsen. 'Onder andere.'
Haar wenkbrauwen schieten weer omhoog en ze knippert een paar keer verbaasd met haar ogen. De vochtige glans op haar netvlies verdwijnt en maakt plaats voor een blik die onzekerheid en verlangen uitstraalt. ’Nee, ik… mijn oma… we kunnen niet…'
Ik druk mijn lippen tegen de hare, om haar gestamel te stoppen. 'We kunnen héél zachtjes doen,' fluister ik tegen haar lippen, waarna ik mijn mond richting haar hals verplaats. 'Al weet ik dat dat voor jou nogal lastig is.'
'Nou, ja!' Ze slaat met haar vlakke hand tegen mijn schouder, maar gelukkig heeft mijn geplaag er wel voor gezorgd dat haar mondhoek omhoog krult. 'Ik kan je natuurlijk ook gewoon wegsturen, hoor.'
'Is goed.' Ik trek haar in een snelle beweging naar beneden, waardoor ze plat op haar rug op haar matras terechtkomt en mijn lichaam boven het hare zweeft. Ik breng haar armen boven haar hoofd en omsluit haar polsen met mijn handen. Met mijn mond vervolg ik mijn weg in haar hals en ik strijk traag met mijn lippen langs meerdere plekken van haar heerlijke, zachte huid. 'Stuur me maar weg.'
'Hm-hm. Ja… ga maar.' Haar woorden klinken nu al als gekreun, ondanks dat ik haar amper aan heb geraakt. Ze klinkt al weinig overtuigend, maar wanneer ze haar benen om mijn middel wikkelt, spreekt haar gedrag haar woorden ook nog eens extra tegen.
Haar vingers kroelen door mijn haar en ik voel dat ze harder eraan begint te trekken, als ik mijn mond steeds meer naar beneden verplaats. Ik laat een van haar polsen los en beweeg die over haar hoofd en langs haar schouder richting haar borsten. Ze holt meteen haar rug en duwt haar tieten daardoor zowat in mijn gezicht. Ik weet dat ze dat doet, omdat ze wilt dat ik haar daar aanraak. Haar harde tepels steken door de dunne stof van haar shirt heen, maar ik negeer ze opzettelijk — ik kijk alleen.
'Dus ik moet gaan?' Ik kijk kort omhoog naar haar ogen, waarna ik mijn blik weer terug richt op haar mooiste twee lichaamsdelen. Echt álles aan haar is prachtig, maar haar tieten… fuck, daar kan ik echt geen genoeg van krijgen. 'Weet je dat zeker?'
Ze knijpt haar ogen samen en laat haar voortanden langzaam over haar onderlip glijden, overduidelijk aan het overwegen of ze haar eigenwijze houding los moet laten. 'Je mag wel even blijven.'
'Even?' Ik grijp haar vast en rol ons beiden om op haar matras, zodat zij binnen een paar tellen schrijlings op mij zit. 'In dat geval moet je goed je best doen, kleintje.'
Haar wenkbrauwen schieten wederom omhoog, ze slaat haar armen over elkaar - waardoor ze haar twee prachtige pluspunten voor me bedekt - en ze werpt me een uitdagende blik toe. 'Volgens mij heb jíj iets goed te maken, Noah 'the beast' Henderson.'
Ik laat lachend mijn hoofd achterover vallen en schud ermee heen en weer. 'Ik wil niet dat jij me zo noemt.'
'Nou, en ik wil niet dat jij mij kleintje noemt.'
'Je bent klein.'
'Hm…' Ze tikt met haar wijsvinger tegen haar lip en kijkt zogenaamd nadenkend. 'Dat klopt. En jij bent overduidelijk geen beast, anders liet je mij niet telkens bovenop. Je bent toch een sporter? Waarom ben je dan zo lui?'
Ik weet dat ze dit alleen maar zegt om me te jennen en ik zou er eigenlijk niet in mee moeten gaan, maar ik kan het nou eenmaal slecht hebben als iemand mijn kracht in twijfel trekt. Om de een of andere reden voel ik dan altijd de behoefte om het tegendeel te bewijzen, net zoals nu.
Ik duw mezelf overeind, plaats mijn handen onder haar billen en trek haar met me mee, zodat we een paar tellen later achter haar bed staan — zij in mijn armen, met haar benen om mijn middel gewikkeld. Zonder enige aarzeling zet ik een paar stappen naar voren en duw ik haar rug tegen de muur. Ik neem niet de tijd om ons uit te kleden, maar rits meteen mijn broek open en schuif daarna haar slipje opzij.
'Zo beter, kleintje?' vraag ik, terwijl ik mezelf tot aan mijn ballen in haar begraaf. Ze hapt naar adem en kijkt me met haar grote, donkere ogen aan. Blijkbaar zag ze dit niet aankomen. 'Waar is je grote mond gebleven, Haley?'
Ik trek mezelf langzaam terug en net op het moment waarop ze antwoord wilt geven, duw ik mezelf weer hard bij haar naar binnen. 'Ah, niet… hm… zo hard… mijn oh… oma,' brengt ze vervolgens hortend en stotend uit, terwijl ik haar blijf teisteren met mijn diepe en harde stoten.
'Hijg dan niet zo hard,' mompel ik vlakbij haar oor, terwijl ik niets verander aan mijn tempo of kracht. Ik bedek Haley’s mond met mijn lippen, om de geluiden die eruit komen te dempen. Haar oma kan ons op deze manier echt niet horen, dus ik voel geen enkele noodzaak om iets aan dit moment te veranderen.
Ik breng eerst haar en vervolgens mezelf naar een fucking lekker hoogtepunt en baal er daarna van dat ik het niet wat langer uitgesteld heb. Wat mij betreft mogen deze momenten voor eeuwig duren, want het voelt bijna alsof ik mijn tijd verspil als ik niet op deze manier verbonden met haar ben.
'Kom bij me wonen,' gooi ik eruit, zonder dat ik in de gaten had dat ik dat wilde zeggen. De woorden verlieten mijn mond vanzelf, alsof mijn onderbewuste ze uitsprak. Ik houd haar nog steeds stevig vast, met haar rug tegen de muur gedrukt en haar armen om mijn hals geslagen.
'W-wat?' Ze kijkt me onthutst aan.
Ik slik een keer, voordat ik weifelend mijn woorden herhaal. 'Kom bij me wonen.'
'Noah… dat… ik…' stamelt ze, waarna ze een korte pauze neemt en me aankijkt. De verbijstering in haar donkere ogen is overduidelijk en ik kan haar ook geen ongelijk geven. Ik wil dit echter zelf zo verdomde graag, dat ik het niet voor me kan houden. Ik wil elk moment van de dag bij haar zijn. Ze slaat teleurgesteld haar ogen neer en schudt haar hoofd. 'Dit gaat te snel.'
Fuck.
'Het hoeft ook niet nu meteen.' Ik probeer goed te praten wat ik zojuist op haar bordje gegooid heb, want ik weet dat ik een fout heb gemaakt door dit hardop te benoemen. Het was niet het juiste moment, want los van dat het inderdaad te snel gaat, heeft ze een paar dagen geleden haar moeder begraven. Ze heeft veel te veel aan haar hoofd nu en dat val ik haar ook nog met deze shit lastig. 'Weet in ieder geval dat het aanbod geldt, voor wanneer je het wel zou willen. Maakt niets uit wanneer.'
Ze knikt, maar ik zie aan haar dat ik het wederom verneukt heb. 'Noah...' zucht ze en ze strijkt haar vingers door mijn haren. 'Ik eh... Ik denk dat je nu wat stappen overslaat. We kennen elkaar nog amper. Misschien moet je me eerst eens aan je familie voorstellen of zo. Dan zien we daarna wel verder. Goed?'
'Mijn familie?' Ik ben verbaasd dat ze dit voorstelt, omdat ik daar zelf nog helemaal niet over na had gedacht. Daarnaast had ik ook niet verwacht dat ze daar behoefte aan zou hebben, aangezien ze zelf in de afgelopen periode nogal wat mee heeft gemaakt met haar eigen familie.
'Ja...' Ze kijkt me vertwijfeld aan. 'Of vind je dat stom?'
'Nee.' Ik schud mijn hoofd en druk een kus tegen haar lippen. Mijn moeder zal een gat in de lucht springen, als ik eindelijk eens een meisje mee naar huis breng. Ik moet lachen bij die gedachte. 'Helemaal niet. Ik stel je graag aan mijn familie voor, kleintje.'