Hoofdstuk 1

De zilverkleurige Mercedes komt met slippende banden tot stilstand, omdat Celeste nogal hard op de rem trapt, en tientallen kiezelsteentjes vliegen omhoog tegen het chassis. Het verbaast me hoe roekeloos deze vrouw de weg van het vliegveld naar haar woning af heeft gelegd en ik hoop maar dat ze niet dezelfde rijstijl hanteert als ze haar kinderen vervoert.
'… waardoor je van Chelsea waarschijnlijk weinig last zult hebben,' ratelt ze aan een stuk door. Ik heb waarschijnlijk nog niet eens een kwart van alles wat ze heeft verteld meegekregen, omdat ik te veel afgeleid was door hoe ze haar auto tussen het verkeerd door manoeuvreerde. 'Je bent er vooral voor Savvie en Mattie…'
Savvie is een afkorting van Savannah - de vierjarige dochter van Celeste - en Mattie is een afkorting voor Matthew, het vierjarige tweelingbroertje van Savannah. Chelsea is de veertienjarige dochter van Celeste uit een eerder huwelijk.
Deze informatie weet ik eerlijk gezegd alleen maar, omdat ik die vooraf - toen ik nog in Nederland was - al heb gekregen. In de afgelopen week heb ik een paar Skype-gesprekken met Celeste gehad, omdat zij dringend op zoek was naar een au-pair om het komende jaar voor haar kinderen te zorgen.
Ik heb eigenlijk vrij weinig - ofwel: niets - met kinderen en heb alleen maar voor deze baan gekozen om zo snel mogelijk Nederland te kunnen verlaten. Daarnaast was de locatie waar de uit Nederland afkomstige familie Marks woont - een luxe villa in het zonovergoten Los Angeles - uiteraard ook alles behalve verkeerd.
'Nou, welkom in onze mansion…' Celeste maakt een bijna ongeïnteresseerd handgebaar richting de immens grote villa aan mijn rechterzijde en opent vervolgens het portier van haar auto.
Ik blijf nog heel even zitten en staar naar de gigantische kubusvilla, omdat ik serieus mijn ogen voor heel even niet kan geloven. Hier woon ik het komende jaar, herhaal ik een paar keer in mijn hoofd.
In Nederland woon ik - samen met mijn ouders - in een simpele rijtjeswoning in een Brabants dorpje. Daar is absoluut niets mis mee, want we wonen heel erg knus en hebben het altijd enorm gezellig thuis. Maar dit… dit huis is waarschijnlijk tien keer - en dan overdrijf ik echt niet - zo groot als onze woning.
'Joehoe!' Celeste haalt me uit mijn gedachten door op mijn raampje te kloppen. Ik zie dat ze mijn loeizware koffer al uit de achterbak gehaald heeft. 'Stap je nog uit?'
Ik glimlach schaapachtig en duw het portier snel open, om vervolgens verblind te worden door de weerkaatsende zonnestralen tegen de glazen wanden van het huis. De gehele bovenverdieping en een groot gedeelte van de benedenverdieping bestaat uit glas.
'Wauw, jullie huis is echt…' Ik kan niet eens de juiste woorden vinden, waarmee ik kan verduidelijken hoe geweldig ik hun huis vind.
'Ja, ach…' Celeste haalt haar schouders omhoog. Waarschijnlijk is zij aan al deze luxe gewend — ik absoluut niet. 'Het mag er best zijn.'
Ik volg haar naar binnen en bij elke seconde die verstrijkt, neemt mijn bewondering alleen maar toe. Het huis lijkt wel ingericht door een binnenhuisarchitect, met allerlei duur uitziende meubels en kunstwerken die de muur versieren. Ik word er een beetje zenuwachtig van en hoop maar dat ik in mijn onhandigheid niet per ongeluk iets stukmaak.
Wanneer we de gigantische keuken binnenlopen - die al net zo prachtig is als de rest van het huis - treffen we een man aan die net een slok regelrecht uit een pak sinaasappelsap neemt. Zijn halflange, donkerblonde haar is met een nonchalante haal naar achteren gestreken en zijn strakke, gestoppelde kaaklijn onthult overduidelijk dat hij zich vandaag niet geschoren heeft.
Ik merk dat mijn ademhaling voor heel even stokt, wanneer mijn blik blijft hangen op zijn lichtblauwe overhemd waarvan de knoopjes slechts voor de helft dicht zijn gemaakt. Zijn borstkas is licht gespierd, zongebruind en wordt bedekt met een klein laagje donkerblonde haren. Ik weet niet waarom ik me plots afvraag hoe het zou voelen als ik met mijn vingertoppen door die haartjes strijk.
'Dit is Jesse,' rukt Celeste me uit mijn gedachten, waardoor ik meteen met mijn neus op de feiten wordt gedrukt dat ik zeer ongepast naar haar echtgenoot aan het staren ben.
'O, hoi!' probeer ik zo opgewekt mogelijk uit mijn mond te persen. Ik strek mijn hand naar hem uit en hoop maar dat hij niet heeft opgemerkt dat ik een paar seconden geleden nog - heel fout - op hem aan het geilen was. 'Ik ben Romee.'
'Eh…' Hij neemt mijn hand niet aan - wat voor een nogal ongemakkelijk situatie zorgt - en laat zijn amberkleurige ogen verward heen en weer gaan tussen Celeste en mij, terwijl hij met de rug van zijn hand langs zijn mond veegt. 'Wie is dit?' vraagt hij vervolgens met een knikje aan Celeste, negerend dat ik recht voor zijn neus sta met mijn hand nog steeds uitgestrekt.
'Romee,' herhaalt Celeste, alsof ik mezelf nog niet heb voorgesteld. Ik laat mijn hand ondertussen maar weer zakken, met een behoorlijk vervelend gevoel in mijn maag. 'Onze nieuwe au-pair.'
Hij schudt sissend zijn hoofd en zijn ogen glijden voor heel even over me heen, waarna hij zijn blik geërgerd op zijn vrouw richt. 'Kan ik jou even spreken?' Hij wacht haar antwoord niet af, maar zet twee stappen in haar richting, pakt haar bovenarm vast en trekt haar mee de keuken uit.
Celeste werpt me nog een vluchtige glimlach toe, alsof ze zonder woorden sorry probeert te zeggen en een minuscuul moment later verdwijnen ze uit mijn zicht. Ik blijf alleen achter in de keuken en vraag me af wat deze vreemde situatie te betekenen heeft.
Wist Jesse niet dat Celeste een nieuwe au-pair aan heeft genomen?
O god, wat nou als hij me zometeen wegstuurt? Ik heb geen enkel idee waar ik dan naartoe zou moeten gaan. Terug naar Nederland is in ieder geval voorlopig absoluut geen optie.
'Wat, in gods-fucking-naam heeft dit te betekenen?' hoor ik Jesse snauwen. Ik vermoed dat ze niet door hebben dat ik hun alsnog kan horen en eerlijk gezegd had ik het liever ook niet willen horen, aangezien hij vervolgens zegt: 'Wat doet dat kind hier?'
Dat kind. Hij kijkt duidelijk op een heel andere manier naar mij, dan hoe ik zojuist naar hem keek en ook al weet ik dat mijn gedachten nogal ongepast waren… hoe hij over mij denkt is ronduit teleurstellend. Ik ben verdomme negentien — en allang geen kind meer.
Ik kan niet horen wat Celeste antwoordt, want zij heeft haar stemvolume blijkbaar wat beter onder controle, dus het eerst volgende wat ik hoor, is wederom uit Jesse’s mond afkomstig.
'Wat de fuck verwacht je nou van mij?!'
Er volgt een korte stilte, waarin Celeste waarschijnlijk het een en ander zegt. Ik probeer mijn adem in te houden, in de hoop dat ik dan iets meer van hun gesprek meekrijg. Nu ik slechts de helft kan horen, ben ik ontzettend nieuwsgierig geworden.
'Ja, natuurlijk wel…' hoor ik Jesse weer zeggen. 'Ik ben verdomme niet blind!'
Ik probeer nog steeds mijn oren te spitsen, maar het is wederom tevergeefs. Ik hoor Celeste niet praten en ik hoor haar eveneens niet aan komen lopen, wanneer ze plots weer de keukenruimte betreedt — zonder Jesse.
'Let maar niet op hem, hoor,' zegt ze meteen, als soort van verkapte verontschuldiging voor het vreemde gedrag van haar man. 'Dat had niets met jou te maken.'
Ik geef haar een klein knikje, maar weet eigenlijk niet goed hoe ik hier op moet reageren. Ik krijg het gevoel alsof Jesse mij niet bepaald mag en dat hij absoluut niet op mijn aanwezigheid zit te wachten. 'Waar eh… zijn de kinderen?' vraag ik maar, in de hoop dat ik daarmee alsnog een goede indruk achter kan laten.
Het antwoord verbaast me echter behoorlijk. 'Die zijn er morgen pas,' antwoordt Celeste, terwijl ze het handvat van mijn koffer vastpakt. 'Vanavond logeren ze bij een vriendin van me. En Chelsea is bij haar vader.'
Misschien zou dit als een opluchting moeten voelen, maar het voelt vooral erg vreemd.
'Zal ik je je kamer laten zien?' vraagt Celeste vervolgens met een grote glimlach op haar gezicht. 'Ik weet zeker dat je het he-le-maal awesome zult vinden!'
Ik kan niets anders doen dan glimlachend knikken, maar in mijn onderbuik voel ik iets onheilspellends — alsof er iets niet helemaal klopt.