James

Haar wimpers komen langzaam omhoog en ik zie een glimp van haar amberkleurige ogen eronder vandaan komen. Ze kijkt me smekend aan, al weet ik niet zeker of ze me smeekt om door te gaan, of om te stoppen.
'Weet je het alweer?' vraag ik, in de hoop op iets meer bevestiging. Ik beweeg mijn vingers een klein beetje en voel daardoor dat ze wederom zeiknat is. Ze wil dit, zeg ik tegen mezelf, maar toch knaagt er iets aan me.
Ze schudt haar hoofd, nog steeds met diezelfde blik in haar ogen. Ze ziet er zelfs een beetje bang uit… en dat houdt me tegen om verder te gaan. Verdomme, ik weet niet eens waarom me dat iets kan schelen, want eerlijk is eerlijk; normaal gesproken weerhoudt dat me er niet van om gewoon te nemen wat ik wil.
'Ik moet het van je horen,' besluit ik te zeggen, omdat ik zonder haar toestemming blijkbaar niet verder kan gaan. 'Ik moet horen dat je dit wil, Isabel.'
Ze opent haar mond, alsof ze op het punt staat om iets te zeggen, maar sluit hem vervolgens meteen weer. Ze draait haar hoofd opzij - bij mij vandaan - sluit haar ogen en ademt diep in.
Dit duurt allemaal veel te lang en net als ik op het punt sta om mijn hand weer van haar af te trekken, slaat ze haar armen om mijn hals en klemt ze haar vingers vast om de achterzijde van mijn nek. Haar lippen belanden vanuit het niets op de mijne, volledig op haar initiatief. Niet rustig, maar ruw en behoeftig, alsof ze opeens al haar geduld is verloren.
Ik proef haar eigen, unieke, zoete smaak, waar ik gisteren ook al even van mocht proeven. Ik wist niet dat je verslaafd kon raken aan iemands smaak, maar Isabel is net als drugs — ik wil alleen maar meer en meer.
Toch weet ik mijn mond voor even los te rukken van de hare, want ik heb nog steeds geen antwoord van haar gekregen. Ik wil het haar horen zeggen, haar verdomme horen smeken. Ik leg mijn hand rondom haar kaak en druk de achterkant van haar hoofd tegen de douchewand. Mijn andere hand bevindt zich nog steeds op dat heerlijke, gladde, warme plekje tussen haar benen. 'Zeg het me.' Ik laat meteen twee vingers bij haar naar binnen glijden en ik voel hoe haar gevoelige vlees tegen me aan trilt. 'Zeg me dat je dit wilt.'
Ze sluit haar ogen, drukt haar voortanden in haar onderlip en maakt ondertussen een knikkende beweging met haar hoofd. Waarschijnlijk probeert ze een binnensmondse kreun te onderdrukken, die alsnog overduidelijk hoorbaar is.
'Met woorden.' Ik knijp wat harder in haar kaak en begraaf mijn vingers ondertussen nog wat dieper in haar. Met mijn duim oefen ik druk uit tegen haar clitoris en ik voel hoe ze met de seconde natter wordt. 'En kijk me verdomme aan als ik tegen je praat.'
'Ja,' hijgt ze en haar ogen openen zich langzaam. De blik in haar ogen is nog steeds smekend, al is nu wel duidelijk zichtbaar waar ze voor smeekt. 'Niet stoppen.'
Ik laat haar kaak los en mijn hand zakt af naar haar volmaakte borsten, die perfect in mijn hand passen en voor mij gemaakt lijken te zijn. Haar kleine, roze tepels verharden meteen onder mijn vingertoppen en wanneer ik er in knijp, drukt ze haar lippen tegen elkaar om binnensmonds te kreunen.
'Ik wil niet dat je je inhoudt.' Ik geef een waarschuwende tik tegen haar gevoelige, harde tepel en haar lichaam schokt even. Haar amberkleurige ogen kijken me geschrokken aan, als een bang, klein hertje. 'Ik wil horen hoe lekker je het vindt. Begrepen?'
Ze knikt slechts - zonder enige geluid - en ik geef nogmaals een harde tik tegen haar tepel. 'Ja!' piept ze vervolgens.
Ik breng mijn mond naar haar tepel en zuig hem hard naar binnen. Ondertussen blijf ik mijn vingers in en uit haar bewegen en bewerk ik met mijn duim haar clitoris. Haar lichaam reageert zo heftig op mijn aanrakingen, dat ik razendsnel doorheb wat ze lekker vindt. Ik voel de spanning in haar binnenste stijgen en haar ademhaling versnelt steeds meer.
Ze staat op het punt om alweer klaar te komen en het liefst zou ik haar bevelen dat ze het moet uitstellen. Ik vermoed echter dat ze te onervaren is om er enige controle op uit te oefenen en ik vraag me zelfs af of haar seksleven hiervoor - voor mij - überhaupt bevredigend was.
'Je gaat komen, hè?' Het is meer een vraag om haar uit te dagen, want ik voel overduidelijk hoe haar spieren rondom mijn vingers samenknijpen, op het punt om los te barsten in een explosie van genot.
Ze knikt en net wanneer ik op het punt sta om haar wederom een tik te geven, hijgt ze zachtjes: 'Ja…'
'En daarna…' Ik schraap met mijn tanden langs haar sleutelbeen en ga vervolgens met mijn tong over haar hals. 'Ga ik je zo hard neuken, dat je het uitschreeuwt.' Ik bijt zachtjes in haar oorlelletje en verhoog het tempo van mijn vingers, omdat ik voel dat ze er nu echt bijna is. 'Wil je dat, Isabel?'
'Ja… O god, ja…' Haar woorden klinken inmiddels als gekreun en haar ademhaling wordt zwaarder en gejaagder. Ze sluit haar ogen en laat haar hoofd naar achteren zakken, tegen de douchewand.
Met mijn vrije hand pak ik een condoom - waar ik er godzijdank altijd een paar van op het doucherekje bewaar - en scheur de verpakking alvast met mijn tanden open. Ondertussen blijf ik gefascineerd naar haar kijken, want er bestaat niets mooiers op de wereld, dan het gezicht van Isabel als ze klaarkomt.
Ik geef haar niet de tijd om bij te komen van haar orgasme, want daar heb ik gewoonweg het geduld niet meer voor. Ik til haar omhoog en beveel haar dat ze haar benen om me heen moet slaan, waarna ik haar meteen op me laat zakken.
Ze reageert niet meteen en lijkt nog wat versuft door de roes van haar climax, maar zodra ik me helemaal bij haar naar binnen stoot, schieten haar ogen wagenwijd open en voel ik haar meteen weer om me heen samentrekken. Ze is zo strak en heet, dat ik even een paar seconden stil moet blijven staan, om te voorkomen dat ik zelf al direct klaarkom.
'Houd je vast,' geef ik aan en ik leg haar armen om mijn hals. Ik ben niet van plan om rustig aan te doen en ik vermoed dat ze dit niet gewend is. Ik weet echter dat ik me niet in kan houden, want ik voel een soort primitieve honger die sterker is dan iets dat ik ooit in mijn leven gevoeld heb.
Ik begin ruw, hard en snel in haar te stoten, zonder mijn tempo rustig op te bouwen. Haar lichaam bonkt hard tegen de douchewand en ik leg ter bescherming mijn hand tegen de achterzijde van haar hoofd, om te voorkomen dat ze straks wellicht een hersenschudding hieraan overhoudt. Het zou me echter niets verbazen als ze blauwe plekken op haar rug heeft.
'Doe ik je pijn?' weet ik met opeengeklemde kaken te vragen.
'Ja!'
'Mooi zo,' grom ik. 'Moet ik stoppen?'
Fuck, als ik op deze manier doorga, houd ik het niet eens lang vol. Het lijkt wel alsof ze met elke stoot strakker wordt.
'Nee… alsjeblieft… niet…' hijgt ze tussen mijn stoten door, met haar hoofd inmiddels begraven in mijn hals. 'Het is… zo lekker…'
Die woorden ontketenen iets in me en ik stort me nog dieper in de heerlijke hitte tussen haar benen. Het liefst zou ik me in haar willen begraven en daar voor altijd blijven, zo diep in haar verankerd dat ze nooit meer bij me weg kan.
Ik voel haar nagels diep in de huid bij mijn schouderbladeren en de spanning in haar lichaam neemt voelbaar toe. Haar binnenste spieren trekken zich ritmisch rond mij samen — het eerste teken van haar tweede orgasme.
Ze sluit haar ogen en jammert wat onverstaanbare woorden, die klinken als een soort kreunende smeekbede. Ik kan mijn eigen orgasme nu ook met geen mogelijkheid meer tegenhouden en ik laat me overspoelen door een duister en intens genot.
Ik stoot nog een paar keer hard en diep in haar, waarbij haar samentrekkende spieren me helemaal leeg melken, totdat er niet meer over is en alles om me heen lijkt te vervagen. Alleen Isabel lijkt op dit moment nog te bestaan en ik klamp me volledig aan haar vast.
'Zet me godverdomme neer,' mompelt ze vervolgens, terwijl ik me nog steeds in een soort roes bevind. Ze duwt haar handen af tegen mijn schouders en klemt haar benen niet langer om mijn heupen. De manier waarop ze naar me kijkt is bijna beschuldigend te noemen, alsof ik haar zojuist gedwongen heb om seks met me te hebben.
Ze had me beter een mes in mijn rug kunnen steken, want dat zou verdomme minder pijn doen dan de spijt die nu doorklinkt in haar stem. Is ze soms vergeten dat ze net twee keer is klaargekomen, of dat ik zelfs haar toestemming heb gevraagd? Fucking kutwijf.
Ik laat haar op de grond zakken en stap meteen daarna onder de douche vandaan. Mijn humeur is compleet omgeslagen en ik ben woedend op haar, maar dat wil ik niet laten merken — dat gun ik haar niet. Ik gooi het gevulde condoom in de prullenmand en pak een handdoek van het rek. Ik heb echter geen zin om hier nog een seconde langer te blijven, dus ik droog me af, terwijl ik terug naar boven loop.

In de uren die volgen, hoor of zie ik niets van Isabel. Ze heeft zich teruggetrokken in de slaapkamer en dat lucht op, terwijl het me tegelijkertijd ook mateloos irriteert. Ik blijf maar wachten op het moment waarop zij eindelijk naar boven komt, maar dat gebeurt niet.
Uiteindelijk besluit ik zelf maar naar de slaapkamer te lopen en ik probeer mezelf wijs te maken dat ik dat niet doe, omdat ik me zorgen over haar maak. Ik heb haar echter al sinds gisteren niets meer zien eten — en dat was het fruit wat ze weer uitgekotst heeft.
Ik tref haar aan in mijn bed, onder een laken, verzonken in een diepe slaap. Nu begrijp ik ook meteen waarom het in de afgelopen uren zo stil was, al hoor ik nu wel een zacht snurkend geluid. Het klinkt schattig en door de engelachtige manier waarop ze erbij ligt, vergeet ik bijna hoe boos ik eerder op haar was.
Bijna.
Ik pak het uiteinde van het laken vast en geef er een ruk aan, om tot de ontdekking te komen dat ze een van mijn shirts draagt. Ze kreunt protesterend en probeert met gesloten ogen - nog steeds half slapend - het laken met haar handen terug te vinden. 'Laken,' mijmert ze, alsof ze ineens niet meer in staat is om zinnen te formuleren.
'Waarom draag je mijn shirt?' Ik klink alsof ik het erg vind, maar niets is minder waar. Het kledingstuk is haar veel te groot en valt om haar lichaam als een jurk, maar ze is op dit moment het meest sexy wezen dat ik ooit gezien heb.
'Hm-hm.' Ze draait zich op haar rug en wrijft slaperig met haar handen door haar ogen. De rode kras op haar pols herinnert me meteen weer aan het gesprek, vlak voordat we seks hadden. Ik begrijp er nog steeds helemaal niets van, behalve dan dat ze een of andere bizarre behoefte heeft om zichzelf pijn te doen. 'Het spijt me, dat ik je shirt heb gepakt. Ik eh… ik heb niet zo veel kleren.'
'Het is niet erg.' Ik spreek de woorden al uit, voordat ik erover na kan denken. Los van dat mijn shirt haar fucking goed staat, voel ik me ook een lul, omdat ik er iets van gezegd heb. Ze heeft alleen een weekendtas gevuld met haar spullen, voor de rest heeft ze alles achtergelaten. 'Draag het maar, wanneer je wil.'
Ze glimlacht eventjes, knikt vluchtig en slaat vervolgens haar ogen neer. Ze friemelt wat aan haar haren - iets wat ze regelmatig doet als ze nerveus wordt - en lijkt zich plots weer te herinneren dat ze spijt heeft van wat er eerder vandaag gebeurd is.
Deed ze het alleen maar om onder het gesprek - over haar zelfbeschadiging - uit te komen?
'Heb je zitten janken?' Ik kan het niet laten om dat te vragen, aangezien ze rode vlekken rondom haar ogen heeft.
Ze haalt gegeneerd haar schouders op, maar ze had net zo goed kunnen knikken. 'De afgelopen twee dagen waren nogal… veel. Ik denk dat ik gewoon een beetje overprikkeld ben.'
Overprikkeld? Ik heb geen idee wat ze daarmee bedoelt en ik ga er vanuit dat het een of andere vrouwenterm is die ik niet ken. Daarnaast weet ik verder ook niet hoe ik hier op moet reageren, dus ik verander snel van onderwerp. 'Moet jij niet wat eten?'
'O, eh… dat kan. Al heb ik niet echt honger,' antwoordt ze. Het lijkt haar niet zo veel te interesseren dat ze al bijna vierentwintig uur geen voedsel meer tot zich heeft genomen. Ze lacht een beetje ongemakkelijk en schuift haar blote benen over de rand van het bed. 'Ik zal het deze keer niet naar je gooien.'
'Dat is je geraden, want je weet nu wat de gevolgen zijn.' Ik besluit om maar mee te gaan in haar geplaag, ook al ben ik semi-serieus. Dat ze vervolgens een kleine twinkeling in haar ogen heeft, beeld ik me vast in.
Ze komt overeind en het water loopt me letterlijk in mijn mond, als ik zie hoe de grijze stof van mijn shirt om haar kleine lichaam valt. Verdomme, ik wil haar nog steeds, misschien zelfs wel nog meer, ondanks dat ze me vandaag keihard afgewezen heeft. Ik gebaar dat ze me voor moet gaan naar de keuken, zodat ik nog wat langer van dit uitzicht kan genieten.
'Kies maar iets uit wat je lekker vindt,' geef ik aan, als ik de vriezer voor haar open, waarin verschillende kant-en-klaar maaltijden te vinden zijn. 'In de meeste maaltijden zit wel vlees verwerkt.'
'Dus je hebt onthouden dat ik vegetariër ben.' Ze glimlacht geamuseerd, alsof mijn interesse in haar - of misschien is het een kleine obsessie aan het worden - haar opeens verbaast. 'Hoe kom je eigenlijk aan al dit eten?' vraagt ze vervolgens, terwijl ze een van de maaltijden van dichtbij bekijkt. 'Heeft je moeder dit voor je gemaakt of zo?'
'Ik heb geen moeder.' Voor mij is het doodnormaal om dat te zeggen - ik weet nou eenmaal niet beter - maar voor Isabel is het blijkbaar shockerend om te horen, want ze kijkt weer eens als een verschrikt vogeltje. Daarnaast zie ik nog iets in haar ogen, waar ik absoluut niet op sta te wachten: medelijden. 'Kijk niet zo, want ik ben niet zielig. Ik heb nooit een moeder gehad, dus het is geen probleem.' Ik ruk de bevroren maaltijd uit haar handen, omdat ze er naar mijn mening al te lang naar staat te kijken. 'Deze maar doen?'
'Dat maakt het niet minder erg.' Ze negeert mijn vraag, dus ik gooi de maaltijd - zonder op een antwoord te wachten - in de oven. Ik zie aan haar dat ze dit onderwerp nog niet wil laten rusten en dat maakt me chagrijnig. 'Is ze overleden toen je geboren was?'
'Weet ik niet.' Ik stel de temperatuur en de tijd van de oven in, met mijn rug naar Isabel gekeerd. Ik weet echter dat ze de hele tijd naar me kijkt, want ik voel haar ogen zowat in mijn rug branden.
'Heb je haar nooit gekend?' gaat ze verder met haar vragenvuurtje.
Ik draai me om en sla geërgerd mijn armen over elkaar, waarna ik slechts even mijn hoofd heen en weer schud. Het is niet zo dat ik het lastig vind om hierover te praten - want het interesseert me echt vrij weinig - maar de manier waarop zij erop reageert, is gewoon irritant. Ik zit niet te wachten op iemands medeleven, omdat er niets is om medeleven voor te voelen.
Mijn irritatie lijkt haar echter niet te deren, want ze gaat nog steeds door. 'En je vader?’
'Hetzelfde verhaal.'
Haar mond vormt een stille o en ze grijpt achter haar de rand van de kleine keukentafel vast, waarna ze met haar billen ertegenaan leunt. 'Je wil het hier niet over hebben, hè?'
'Ik heb gewoon geen zin in dit…' Ik laat mijn wijsvinger heen en weer gaan voor haar gezicht. 'Je medelijden is niet nodig. Verder boeit het me niets om erover te praten.'
'Oké.' Ik zie dat ze twijfelt om er alsnog een vraag over te stellen. Verbazingwekkend genoeg doet ze dat niet. 'Hoe lang blijven we eigenlijk nog hier, op deze plek?'
'Ik heb morgen een afspraak in de Dominicaanse Republiek, dus we…' Ik stop midden in mijn zin, omdat het enthousiasme van haar gezicht afdruipt. Ik kan haar maar beter meteen duidelijk maken dat dit geen vakantie is. 'Je gaat waarschijnlijk niets van het land te zien krijgen, Isabel.'
Haar gezichtsuitdrukking verandert naar verward en ze lijkt even na te moeten denken. 'Je denkt toch niet dat ik de hele tijd op je boot blijf?'
Ik knik, want het is absoluut niet veilig als zij daar in haar eentje gaat rondstruinen. Al helemaal niet met het oog op de afspraken die ik gepland heb staan.
'Ja, dag!' Ze lacht spottend en schudt haar hoofd. 'Dat ga ik echt niet doen, hoor!'
'Jawel.' Ik klink nog kalm, maar vanbinnen voel ik de ergernis steeds verder opborrelen. Desnoods sluit ik haar op, maar dat vertel ik haar niet. Het is in mijn ogen een gevaarlijke omgeving voor elke vrouw, maar al helemaal iemand met een opvallend uiterlijk als Isabel. Met haar lelieblanke huid en oranje haar is ze hoe dan ook een eyecatcher. 'Ik ga hier verder ook niet met je over discussiëren.'
Ze gooit haar neus omhoog en slaat haar armen over elkaar, haar inmiddels bekende bijdehante houding aannemend. 'Ik was ook helemaal niet van plan om met je te discussiëren.'
'Isabel!'
'Wat?!' Ze kijkt me geërgerd aan, zodra ze dat woord zowat naar me gespuugd heeft, maar verstijft dan meteen. Haar ogen worden groter en haar ademhaling oppervlakkiger, al weet ik niet goed of ze nu bang of opgewonden is. 'Ben je nu boos op me?'
Daagt ze me opzettelijk uit?
Ik schud mijn hoofd en zeg verder niets, omdat ik totaal niet kan peilen wat haar bedoelingen zijn. Het lijkt alsof ze graag wil dat ik boos op haar ben, ik begrijp alleen niet waarom. Het enige wat ik kan bedenken, is dat het iets te maken heeft met haar afwijzing, nadat ik haar onder de douche geneukt heb.
'Waarom had je gehuild?'
'Dat heb je me al gevraagd.' Ze rolt met haar ogen. Haar kittige houding is nog steeds overduidelijk aanwezig. 'Beetje last van je kortetermijngeheugen?'
Probeert ze nu te kijken hoe ver ze kan gaan? Blijkbaar ligt mijn grens bij haar wel een stuk hoger, want ieder ander persoon had nu allang een klap gekregen.
'Ik weet niet wat je ermee bedoelde.' Ik ben nog steeds verrassend kalm, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik door heb dat ze dit opzettelijk doet. Of misschien heb ik gewoon een soort zwak voor haar… al maakt die gedachte me wel steeds woedender. 'Dus leg uit waarom je huilde.'
Ze trekt één wenkbrauw omhoog en slaat haar armen over elkaar. Haar houding wordt met de seconde uitdagender — en voor mij een steeds groter raadsel. 'Commanderen werkt niet bij mij.’
Tot nu toe heeft slechts één ding bij haar gewerkt, om die gehaaide houding weg te krijgen. 'Wil je dat ik je weer mee naar dat eiland sleur?'
'Nee!' Dat antwoord komt er snel en overtuigend uit. Er is zelfs een vlaag van angst in haar ogen te bespeuren. Ze draait vervolgens haar hoofd weg en kijkt geërgerd richting de vloer. 'Laat me gewoon met rust.'
Ik begrijp echt helemaal niets van haar, maar haar met rust laten is op dit moment geen optie voor mij. 'Had je spijt van de seks?' Aan mijn toon is duidelijk hoorbaar dat mijn geduld met haar nu ver verdwenen is. Ik zet een stap dichterbij en geef haar een klein knikje. 'Is dat het? Moest je daarom janken?'
Ik krijg geen antwoord, slechts een boze blik, en kom nog een stap dichterbij. Ik sta inmiddels al vlak voor haar neus en doordat ze tegen de tafel leunt, kan ze niet achteruit deinzen. Ze is een flink stuk kleiner dan ik, dus ik kijk op haar neer; een positie die me wel bevalt. Ze blijft me echter dapper aankijken, met haar blik omhoog gericht en dat eindeloze vuur in haar ogen.
'Geef verdomme antwoord,' eis ik, als ze stil blijft.
Ze laat haar hoofd zakken en de fruitige geur van haar haren dringt mijn neusholten binnen. Het leidt me even af en kalmeert me zelfs een beetje. Ik pak haar kin vast en trek haar hoofd weer terug omhoog. 'Ik verdien straf,' zegt ze vervolgens tot mijn grote ontsteltenis.
'Wat?!' Ik heb haar niet goed verstaan, dat kan niet anders.