James

Ik klem mijn handen stevig om haar verrukkelijke billen en til haar omhoog, zodat ik haar zittend op de wasbak kan plaatsen. De pijn die dat teweegbrengt probeer ik zoveel mogelijk te negeren, ook al is dat bijna onmogelijk.
‘Gaat het wel?’ vraagt ze tot mijn grote ergernis.
Ik negeer haar en dat is op dit moment niet zo lastig. Haar roomwitte, overheerlijke tieten bevinden zich namelijk ongeveer op mijn ooghoogte en ik kan het niet laten om mijn tong rondom een van haar tepels te cirkelen. Ze lijkt haar vraag compleet vergeten en holt kreunend haar rug, waardoor ik er nog gemakkelijker bij kan.
‘Hoe zou ik dit in godsnaam af kunnen wijzen?’ mompel ik en ik verplaats mijn mond naar haar andere tepel. ‘Of dit…’ Zowel mijn blik als mijn hand glijden naar beneden, naar dat heerlijke, warme plekje tussen haar benen. Wanneer mijn vingers haar gevoelige huid raken, voel ik hoe zeiknat ze is. ‘Verdomme, wat heb ik dit gemist,’ spreek ik hardop uit en ik hoor haar ademhaling versnellen. Ik cirkel mijn tong rond haar tepel en maak met mijn vinger dezelfde beweging over haar clitoris. Het geluid van haar gekreun is zo fucking geil, dat ik al meteen keihard ben. ‘Zeg me dat dit van mij is, schatje.’
‘Hm-mm.’ Haar ogen zijn inmiddels dichtgevallen en ze bijt op haar lip. ‘Ja. Ja. Ik ben van jou.’
Mijn bezitterige kant, die ik voor Isabel helemaal niet kende, is meteen weer aangewakkerd. Ik voel telkens een immense behoefte om uit haar mond te horen dat ze van mij is, zoals ik zelf de behoefte voel om haar dat duidelijk te maken.
‘Het kan me niets schelen wie hier allemaal voor mij is geweest, maar nu ik er ben,’ twee van mijn vingers glijden moeiteloos bij haar naar binnen en ik word meteen verwelkomd door haar samentrekkende wanden, ‘is dit verboden toegang voor alle anderen. Ik vind het zo geil om te weten dat na mij niemand anders meer op deze plek is geweest. En dat zal ook nooit meer gebeuren.’
Wat er vervolgens gebeurt, is op zijn zachts gezegd vreemd. Haar lichaam verstijft voor even en haar grote, amberkleurige ogen vliegen open. Ze probeert zich meteen te herstellen door een paar keer met haar ogen te knipperen en er een of andere geveinsde kreun uit te persen, maar ze kan mij absoluut niet voor de gek houden.
Ik word meteen overspoeld door argwaan, woede en misschien zelfs een vleugje onzekerheid — al zal ik dat laatste nooit hardop toegeven. Mijn wenkbrauwen trekken in een frons en ik beweeg mijn kin een beetje omhoog. Het kost me moeite om mijn kalmte te bewaren, maar ik wil niet meteen uit mijn slof schieten. ‘Wat?’
Ze slikt, knippert wederom een paar keer met haar ogen en schudt vervolgens haar hoofd. Al haar opwinding lijkt in een oogopslag verdwenen en haar stem is slechts een schorre fluistering, wanneer ze het woord niks uitspreekt.
Ik klem mijn kaken op elkaar en sta op het punt om tegen haar uit te vallen, als ze me net op tijd onderbreekt. ‘Ik dacht dat we genoeg gepraat hadden?’ Voordat ik alsnog kan reageren, vlecht ze haar vingers aan de achterzijde van mijn nek in elkaar en trekt ze mijn hoofd omhoog, zodat ze haar lippen tegen de mijne kan drukken. Ze zet zich af tegen de wasbak en laat zich via mijn lichaam weer op de vloer zakken. ‘Bed,’ mompelt ze tegen mijn mond aan, om duidelijk te maken waar ze me wil hebben. Ondertussen blijft haar mond me hongerig beroeren, alsof ze geen seconde meer wil verspillen.
Enerzijds wil ik heel graag nu direct een antwoord van haar eisen, maar fuck, ik heb haar zo erg gemist dat ik hier helemaal geen weerstand tegen kan bieden. Ik wil ook geen seconde meer verspillen, want het voelt alsof ik dat doe elke seconde dat ik niet in haar ben.
Die antwoorden ga ik echt wel van haar krijgen, maar die kunnen ook wachten tot later.
Ze schuifelt langs mijn lichaam en pakt mijn hand vast. Ik laat me vervolgens zonder enige weerstand door haar meeslepen naar mijn slaapkamer, waar ze me een duwtje geeft, zodat ik zittend op mijn bed beland. Haar handen gaan al meteen naar de elastieken band van mijn broek, waarna ze deze langzaam naar beneden schuift. Ze gaat voorzichtig te werk en ik weet dat ze dat doet vanwege de wond in mijn zij. Ik zou graag willen zeggen dat het niet nodig is, maar ik ben bang dat mijn pijnlijke gezicht het tegendeel beweert, zelfs met deze voorzichtigheid. Ik moet Isabel ditmaal de leiding laten nemen in bed en ach… eigenlijk heeft dat ook wel iets — maar alleen voor deze keer.
Zodra ze mijn broek heeft uitgetrokken en we beiden geheel naakt zijn, kruipt ze schrijlings op mijn schoot en laat ze haar hand tussen ons in naar beneden glijden. ‘Heb je haast?’ vraag ik haar plagend.
‘Niet praten,’ zucht ze geërgerd, waarna haar lippen de mijne weer vinden — volgens mij alleen maar bedoeld om me stil te krijgen. Ik voel hoe haar hand mijn pik omsluit en zie hoe ze zich steeds verder naar beneden laat zakken. Het moment waarop ik haar heerlijke kutje me voel omsluiten, vallen haar ogen dicht en ademt ze scherp in. ‘Hm-mm, zo lekker.’
Daar kan ik absoluut niets tegenin brengen, want dit voelt fucking goed en het overstemt zelfs de zeurende pijn aan mijn zij. Niets of niemand voelt zo goed als Isabel, zij maakt mij compleet… en dan overvalt me opeens de realisatie dat ik nooit meer iemand anders wil.
Natuurlijk besef ik al enige tijd dat zij speciaal voor me is, want ik voel dingen voor haar die ik nog nooit voor iemand gevoeld heb. Maar dit, wat ik op dit moment voel, is nog veel sterker dan dat.
Ze duwt zichzelf langzaam omhoog en laat zich op datzelfde tempo weer naar beneden zakken, met haar prachtige tieten op en neer deinend recht voor mijn gezicht. Haar voortanden drukken stevig in haar onderlip en haar ogen zijn nog steeds gesloten. Met haar vingers strijkt ze door haar oranje haren en uit haar mond komen zachte, kreunende geluidjes. Dit aanzicht is verdomme het mooiste dat ik ooit gezien heb.
Mijn handen op haar heupen proberen het tempo te verhogen en de stoten te verdiepen, omdat haar tempo zo tergend langzaam is dat het me helemaal gek maakt. Ik wil haar hard en snel, maar zij is degene die nu bepaalt… en ze laat het niet toe.
‘Harder,’ gebied ik haar en ik druk mijn nagels diep in de zachte huid van haar billen.
Haar amberkleurige ogen gaan langzaam open en de ondeugende blik in haar ogen maakt me, waar mogelijk, nóg harder. ‘Nee, nee, Jamie.’ Ze stopt met bewegen en tikt met het puntje van haar wijsvinger tegen mijn neus — niet hard, maar wel om me terecht te wijzen. ‘Ik ben nu de baas.’
‘Echt niet.’ Ik druk mijn vingers nog dieper in haar huid en trek haar naar beneden. Op datzelfde moment stoot ik met mijn heupen omhoog, al kost het me enorm veel moeite om door die fucking vervelende pijn in mijn zij heen te bijten. ‘Ik ben de baas over jouw lichaam en dat weet je verdomde goed.’
Ze rolt met haar ogen en doet net alsof ze mijn opmerking vervelend vindt, maar er ontsnapt alsnog een kleine giechel uit haar mond. Haar glimlach betrekt echter meteen weer en maakt plaats voor een serieuze en bezorgde blik. ‘Ik wil dat we hier allebei van kunnen genieten, Jamie. Ik wil niet dat je zoveel pijn voelt.’
‘Ik ben oké, schatje,’ stel ik haar gerust. Haar bezorgdheid is absurd en ik verdien dit helemaal niet, aangezien ik haar nog geen half uur geleden bijna verstikte. ‘Houd alsjeblieft niet zoveel rekening met me, want ik geniet hier echt van.’ Ik laat haar heupen los en zet mijn handen achter me op het matras, om haar op die manier de vrije hand te geven. ‘Doe maar,’ moedig ik haar aan. ‘Jij bent de baas.’
Haar mondhoeken krullen langzaam omhoog en ze knikt een beetje onzeker. Ze plaatst haar handen op mijn schouders en hervat het trage tempo van haar op- en neergaande heupen. Haar blik laat me geen moment los, alsof ze op die manier probeert te peilen of ik echt oké ben.
‘Het is lekker,’ geef ik aan, in de hoop dat ze haar tempo dan wat durft te verhogen. Ondertussen blijf ik mijn uiterste best doen om geen enkel spoortje van pijn op mijn gezicht te laten reflecteren. ‘Ga door.’
Ze verhoogt het tempo een klein beetje, maar het is nog steeds te traag naar mijn voorkeur. Toch houd ik wijselijk mijn mond en probeer zoveel mogelijk te genieten dat we eindelijk weer samen zijn. Op het moment waarop haar eigen orgasme zich overduidelijk aan haar begint op te dringen, verhoogt ze haar tempo alsnog. Daarmee weet ze mij ook tot een fucking intens hoogtepunt te brengen dat zo veel lekkerder is dan ik had verwacht.
Door de vrijgekomen endorfine is de zeurende pijn in mijn zij voor heel even verdwenen, waardoor ik Isabel tegen mijn lichaam kan trekken zonder dat ik enige pijn hoef te verbijten. ‘Ik wil alleen nog maar jou,’ fluister ik in haar oor, terwijl we beiden nagenieten van onze orgasmes. Ik bevind me nog steeds in haar en ik voel geen enkele noodzaak om daar snel verandering in aan te brengen. ‘Niemand anders meer.’
‘Dat is je geraden,’ grinnikt ze, terwijl ze haar naakte lichaam nog dichter tegen me aan kroelt. ‘Ik ben niet voor niets helemaal teruggekomen uit Nederland om je te redden.’
Ik trek mijn hoofd terug en kijk haar verward aan. ‘Teruggekomen?’
‘Ik was naar huis… of nou ja, naar mijn moeder gegaan.’
Dat verbaast me behoorlijk, want ik kreeg niet bepaald het gevoel dat ze graag bij haar moeder woonde in het verleden. ‘Waarom?’
‘Hoezo waarom?’ Ze werpt me een verontwaardigde blik toe, die al snel verandert in een verdrietige blik. Haar lip begint zelfs een klein beetje te trillen. ‘Ik… ik dacht dat je dood was, dus ik…’
Shit. Het was niet mijn bedoeling om haar aan het huilen te maken. Ik sla snel mijn armen om haar heen en mompel met mijn mond in haar haren gedrukt: ‘Het spijt me. Je kunt nu bij mij blijven. Voor altijd.’
‘Nee, Jamie.’ Dat antwoord komt binnen als een messteek door mijn hart en het bezorgt me een soort angstig gevoel — iets wat ik nog nooit eerder gevoeld heb. Ik wil – en kan – haar niet alweer verliezen. Ik denk zelfs dat ik het niet kan verkroppen als ze besluit om me meteen weer te verlaten. In dat geval kan ik niet voor mezelf instaan. ‘Mijn moeder verwacht me terug, zo snel mogelijk. Ze heeft zelfs gedreigd me voorgoed uit haar leven te bannen, als ik niet binnen één week terug naar huis zou keren. Dit keer was het menens…’ Ik wil bijna tegen haar zeggen dat haar moeder kan doodvallen, als ze nogal onzeker zegt: ‘Ik hoopte dat je met me mee zou gaan.’
‘Met je meegaan?’ Dat kwam er verontwaardigder uit dan mijn bedoeling was, waardoor Isabel me net zo beledigd van zich afduwt. Naar Nederland gaan heeft nou eenmaal nooit op mijn planning gestaan en dit voorstel overvalt me nogal. Over één ding twijfel ik echter niet, want ik weet zeker dat ik bij Isabel wil zijn. ‘Als ik jou daar een plezier mee doe, dan…’
‘Het hoeft niet, hoor,’ snauwt ze verontwaardigd, eigenwijs als ze is. Ze slaat op een overdreven en dramatische manier haar armen over elkaar en draait haar hoofd bij me vandaan, om mijn blik te ontwijken. ‘Ik ga wel alleen.’
‘Geen denken aan, Isabel.’ Ik pak haar kin beet en trek haar hoofd naar me toe, zodat onze gezichten zich vlak voor elkaar bevinden. ‘Jij gaat helemaal nergens meer naartoe zonder mij.’
Ze opent haar mond, waarschijnlijk om een hoop eigenwijs commentaar te leveren, maar ik druk mijn lippen tegen de hare, voordat ze de kans krijgt om geluid te maken.
‘Betekent dat,’ mompelt ze tegen mijn lippen, terwijl ze zichzelf van me los probeert te maken, ‘dat je…’
‘Ja, Isabel,’ onderbreek ik haar. ‘Ik ga met je mee naar Nederland.’